Όσα με δίδαξαν οι άντρες που πέρασαν απ'τη ζωή μου....

Διαβάζω την ετυμολογία της λέξης «ευχαριστώ». 

«Δείχνω την ευγνωμοσύνη μου σε κάποιον για κάτι που μου έδωσε ή έκανε.»

Σπουδαίο πράγμα, δε νομίζεις; Να προσφέρεις στον άλλον. 
Σκέφτομαι ότι εκτός από τις συγγνώμες που δεν θα ήθελα να ακούσω, υπάρχουν και ευχαριστώ που δεν έχω πει. 

Κάτι «ευχαριστώ» που είναι ένα επίπεδο πιο πάνω από όλα τα άλλα τα εμφανή, αυτά που βγάζουν μάτι.

Τα ευχαριστώ που δεν είπα στους άνδρες που ήρθαν, είδαν και απήλθαν από τη ζωή μου. 

Μεγάλο κεφάλαιο, παράξενη ιστορία. Από αυτές που, όταν τις ακούς, σηκώνεις το φρύδι χωρίς να πεις κουβέντα. 
Δεν αναφέρομαι στα φλερτ. Τα φλερτ είναι πάντα ωραία όταν παραμένουν φλερτ, τουλάχιστον μέχρι εκεί μου κόβει.  
Δεν έχω απωθημένα. Δε μου το επιτρέπω. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; 
Τα απωθημένα σε κάνουν να μοιάζεις σαν βαρυποινίτης που γυροφέρνει με σιδερένια μπάλα στα πόδια 
– και οι αλυσίδες κάνουν τόσο θόρυβο! Κι εγώ τον θόρυβο δεν τον μπορώ. Μαζί με ό,τι με κρατάει πίσω. Σου το 'πα;  

Θόρυβος. Πολύ κακό για το τίποτα. Άνδρες που ήρθαν για να μην μείνουν, χαμένα παιδιά. 

Τώρα που τους σκέφτομαι, έναν προς έναν –δεν είναι πολλοί μην αγχώνεσαι, δεν θα ξημεροβραδιαστούμε– όλοι είχαν το φευγιό στο μάτι. 
Πώς να το πω, είχαν κάτι το ιδρυματικό.

Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερη. Αλλά εγώ τουλάχιστον, όταν θέλω, μπορώ – άλλο κακό και δαύτο. 

Να κάτι που μου έμαθαν: πως αν θέλω, αν νιώθω, μπορώ. Και ας είμαι μόνο εγώ. Και έτσι το υπολογίζω το θέμα. Γιατί δεν είναι αναγκαστικό να θέλουν και οι δυο όσο επώδυνο και αν σου ακούγεται. Θέλει να ξέρεις να σέβεσαι την απόφαση του άλλου να αποχωρήσει ή να μη συμμετέχει στο παιχνίδι πια. Και αυτό το αποκτάς με τον καιρό και τις καταστάσεις. 

Αγόρια μου, κάποια στιγμή ήσασταν "μου". Κι εγώ δική σας. Σε αυτό δε χωράει αμφιβολία. 

Γλυκά μου αγόρια... Πόσο καλό μου μου έχετε κάνει; Ξέρετε άραγε; 

Γνωρίζετε άραγε ότι αν δεν δηλώνατε απόντες, δε θα είχα φτάσει εδώ που είμαι σήμερα;  

Ότι θα είχα αφήσει ανεξερεύνητα κομμάτια ζωτικής σημασίας του εαυτού μου;

Ότι μέσα από τις φωτιές που ανάψατε και κάηκα ξαναγεννήθηκα;

Ότι έμαθα να διαβάζω με κλειστά μάτια τις συμπεριφορές και τις διαθέσεις των ανθρώπων; 

Ότι είστε σημείο αναφοράς ως παράδειγμα προς αποφυγήν στις μετέπειτα συναναστροφές μου; 

Ότι όσα μου στερήσατε ήταν εισιτήριο για άλλα, μεγαλύτερα και πιο σημαντικά; 
Ψυχαναγκαστικά στην αρχή μεν, αλλά ουσιαστικά στη συνέχεια.

Σας είπα άραγε «ευχαριστώ» για όλα αυτά; 

Γιατί ο καθένας σας κάτι πήρε και κάτι μου χάρισε άθελά του αφήνοντας με μες τον χαμό. 
Πήρατε, μην το αρνείστε, μα όχι περισσότερα από όσα μου χαρίσατε. 

Ίσως κάποιος από εσάς να πόνεσε για εμένα – διόλου δε με χαροποιεί, πιστέψτε με. 
Ίσως και να με αγαπήσατε όπως είπατε, όσο μπορέσατε ο καθένας στο μέτρο των δικών σας δυνατοτήτων και γνώσεων. 
Τι να το κάνω; Στο τώρα. όσο σκληρό και να ακούγεται, δε με αφορά, γιατί η αγάπη θέλει να στη δίνει ο άλλος, 
να τη νιώθεις, να σου σπάει τα κόκκαλα, αδερφέ!  

Εγώ σας ευχαριστώ. Γιατί μου μάθατε πως μέσα από την απροθυμία συμμετοχής σε μια πιθανή ευτυχία, 
οι άνθρωποι προσφέρουν κάτι πιο σημαντικό στον άλλον.

Ελευθερία, γνώση προς συμμόρφωση, μια γλυκιά απογοήτευση, αναθεώρηση, επαναπροσδιορισμό και αυτογνωσία. 

Και το πιο σημαντικό, να μην συμβιβάζομαι με τίποτε λιγότερο από αυτό που μου αξίζει.