Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Όσα με δίδαξαν οι άντρες που πέρασαν απ'τη ζωή μου....

Διαβάζω την ετυμολογία της λέξης «ευχαριστώ». 
«Δείχνω την ευγνωμοσύνη μου σε κάποιον για κάτι που μου έδωσε ή έκανε.»
Σπουδαίο πράγμα, δε νομίζεις; Να προσφέρεις στον άλλον. 
Σκέφτομαι ότι εκτός από τις συγγνώμες που δεν θα ήθελα να ακούσω, υπάρχουν και ευχαριστώ που δεν έχω πει. 
Κάτι «ευχαριστώ» που είναι ένα επίπεδο πιο πάνω από όλα τα άλλα τα εμφανή, αυτά που βγάζουν μάτι.
Τα ευχαριστώ που δεν είπα στους άνδρες που ήρθαν, είδαν και απήλθαν από τη ζωή μου. 
Μεγάλο κεφάλαιο, παράξενη ιστορία. Από αυτές που, όταν τις ακούς, σηκώνεις το φρύδι χωρίς να πεις κουβέντα. 
Δεν αναφέρομαι στα φλερτ. Τα φλερτ είναι πάντα ωραία όταν παραμένουν φλερτ, τουλάχιστον μέχρι εκεί μου κόβει.  
Δεν έχω απωθημένα. Δε μου το επιτρέπω. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; 
Τα απωθημένα σε κάνουν να μοιάζεις σαν βαρυποινίτης που γυροφέρνει με σιδερένια μπάλα στα πόδια 
 και οι αλυσίδες κάνουν τόσο θόρυβο! Κι εγώ τον θόρυβο δεν τον μπορώ. Μαζί με ό,τι με κρατάει πίσω. Σου το 'πα;  
Θόρυβος. Πολύ κακό για το τίποτα. Άνδρες που ήρθαν για να μην μείνουν, χαμένα παιδιά. 
Τώρα που τους σκέφτομαι, έναν προς έναν –δεν είναι πολλοί μην αγχώνεσαι, δεν θα ξημεροβραδιαστούμε– όλοι είχαν το φευγιό στο μάτι. 
Πώς να το πω, είχαν κάτι το ιδρυματικό.
Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερη. Αλλά εγώ τουλάχιστον, όταν θέλω, μπορώ – άλλο κακό και δαύτο
Να κάτι που μου έμαθαν: πως αν θέλω, αν νιώθω, μπορώ. Και ας είμαι μόνο εγώ. Και έτσι το υπολογίζω το θέμα. Γιατί δεν είναι αναγκαστικό να θέλουν και οι δυο όσο επώδυνο και αν σου ακούγεται. Θέλει να ξέρεις να σέβεσαι την απόφαση του άλλου να αποχωρήσει ή να μη συμμετέχει στο παιχνίδι πια. Και αυτό το αποκτάς με τον καιρό και τις καταστάσεις. 
Αγόρια μου, κάποια στιγμή ήσασταν "μου". Κι εγώ δική σας. Σε αυτό δε χωράει αμφιβολία. 
Γλυκά μου αγόρια... Πόσο καλό μου μου έχετε κάνει; Ξέρετε άραγε; 
Γνωρίζετε άραγε ότι αν δεν δηλώνατε απόντες, δε θα είχα φτάσει εδώ που είμαι σήμερα;  
Ότι θα είχα αφήσει ανεξερεύνητα κομμάτια ζωτικής σημασίας του εαυτού μου;
Ότι μέσα από τις φωτιές που ανάψατε και κάηκα ξαναγεννήθηκα;
Ότι έμαθα να διαβάζω με κλειστά μάτια τις συμπεριφορές και τις διαθέσεις των ανθρώπων; 
Ότι είστε σημείο αναφοράς ως παράδειγμα προς αποφυγήν στις μετέπειτα συναναστροφές μου; 
Ότι όσα μου στερήσατε ήταν εισιτήριο για άλλα, μεγαλύτερα και πιο σημαντικά; 
Ψυχαναγκαστικά στην αρχή μεν, αλλά ουσιαστικά στη συνέχεια.
Σας είπα άραγε «ευχαριστώ» για όλα αυτά; 
Γιατί ο καθένας σας κάτι πήρε και κάτι μου χάρισε άθελά του αφήνοντας με μες τον χαμό. 
Πήρατε, μην το αρνείστε, μα όχι περισσότερα από όσα μου χαρίσατε. 
Ίσως κάποιος από εσάς να πόνεσε για εμένα – διόλου δε με χαροποιεί, πιστέψτε με. 
Ίσως και να με αγαπήσατε όπως είπατε, όσο μπορέσατε ο καθένας στο μέτρο των δικών σας δυνατοτήτων και γνώσεων. 
Τι να το κάνω; Στο τώρα. όσο σκληρό και να ακούγεται, δε με αφορά, γιατί η αγάπη θέλει να στη δίνει ο άλλος, 
να τη νιώθεις, να σου σπάει τα κόκκαλα, αδερφέ!  
Εγώ σας ευχαριστώ. Γιατί μου μάθατε πως μέσα από την απροθυμία συμμετοχής σε μια πιθανή ευτυχία, 
οι άνθρωποι προσφέρουν κάτι πιο σημαντικό στον άλλον.
Ελευθερία, γνώση προς συμμόρφωση, μια γλυκιά απογοήτευση, αναθεώρηση, επαναπροσδιορισμό και αυτογνωσία. 
Και το πιο σημαντικό, να μην συμβιβάζομαι με τίποτε λιγότερο από αυτό που μου αξίζει.

Πιστός...

Ξέρω. Είναι πολύ γοητευτική η ασφάλεια που νιώθεις όταν ο σύντροφος σου βγαίνει με «τα παιδιά» και δεν υπάρχει θηλυκό σε ακτίνα χιλιομέτρου. Αλλά εγώ προτιμώ τον άντρα που θα τον κερνάει ποτά η δίμετρη μελαχρινή με το κόκκινο κραγιόν και το λεοπάρ δωδεκάποντο κι εκείνος θα επιλέξει να γυρίσει σπίτι, στο λιποζάν και τα αρβυλάκια μου. Πιστός είναι εκείνος που έχει βρεθεί σε δίλημμα και δεν ενέδωσε.....

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Να φοβάσαι εκείνους που μπαίνουν στη ζωή σου αθόρυβα... Συνήθως κάνουν θόρυβο όταν φεύγουν!
Να μην πιστεύεις εκείνους που σου λένε μεγάλα λόγια για να σε κερδίσουν... Συνήθως φεύγουν αμίλητοι!!
Όταν κάποιος σου λέει "σ'αγαπάω" χωρίς να σε βλέπει...μην περιμένεις να σου πει "φεύγω" και να σε κοιτάει στα μάτια...

Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Επικοινωνία,το μεγαλύτερο αφροδισιακό...

Οι θεωρίες των σχέσεων είναι απλά Μαθηματικά.

Όλοι μετά από τις πράξεις μας, έχουμε καταλήξει σε αξιώματα και πορίσματα για το τι είναι και τι δεν είναι έρωτας.

Είναι και μία θεωρία, όμως, που δεν κατάφερα ποτέ να αποδείξω, πως αν υπάρχει αγάπη, όλα τ’ άλλα έρχονται.

Προτού χαρακτηριστώ «ρηχή»και υστερόβουλη, σπεύδω να πω, πως δεν αναφέρομαι στο τρίπτυχο λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο, τουτέστιν στα χρήματα.

Ούτε στο καλλίγραμμο κορμί και το αγγελικό πρόσωπο. Αυτά άλλωστε κάποια στιγμή, παύεις να τα κοιτάς.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ' την αρχή.

Κάθε άνθρωπος, έχει συγκεκριμένα κριτήρια όσο αφορά τις επιλογές του, βάσει των αξιών και των βιωμάτων του. Ένα το κρατούμενο.

Άλλοι ψάχνουν περισσότερα, άλλοι λιγότερα.

Εκείνα που εσύ κι εγώ θεωρούμε σημαντικά, σε άλλους ενδεχομένως να φαντάζουν ψιλά γράμματα και το αντίστροφο.

Οι περισσότεροι, ωστόσο, ψάχνουν έναν άνθρωπο που να γεμίζει την καθημερινότητά τους και να κάνουν υποφερτό σεξ.

Με λίγα λόγια, η ζωή τους να έγκειται σε μια απλή συνύπαρξη, ανεξαρτήτως νοοτροπίας και λογικής, ζώντας τα όλα σε minimum βαθμό: Τηλεορασίτσα, σεξάκι και καμιά βραδινή έξοδος πού και πού.

Ακόμα και οι κουβέντες που ανταλλάσσονται είναι κυρίως κουβεντούλες, περιστρεφόμενες γύρω από τα βασικά, που φτάνουν και τους περισσεύουν.

Μαζί με τη σχέση έρχεται και η επανάπαυση. Καμιά έκπληξη, καμιά επιθυμία για πνευματική εξέλιξη.

Τίποτα που να τους κάνει να κοιτάξουν το φεγγάρι, κι όχι το δάχτυλο. Να πάνε και λίγο παραπέρα.

Συμπάθα με, αλλά το φτωχό μυαλό μου ποτέ δεν κατάλαβε αυτούς τους ανθρώπους.

Για μένα τα πράγματα ήταν ανέκαθεν, πιο περίπλοκα.

Η Μαλβίνα Κάραλη είχε πει κάποτε: «Δε θα μπορούσα να' μαι ποτέ μ' έναν οικοδόμο ή γιατρό ή πολιτικό μηχανικό. Θα μπορούσα να' μαι μόνο μ' έναν άνθρωπο που εκφράζεται. Πρέπει κάτι να τον τρώει, κάτι να του καίει τα σπλάχνα».

Πράγμα που σημαίνει ότι η μόρφωση, για να επικοινωνήσουν δύο άνθρωποι, δε συνεπάγεται απαραίτητα του πτυχίου.

Όχι, δε μ’ ενδιαφέρει ο μαθηματικός τύπος της θεωρίας της Σχετικότητας.

Μ’ ενδιαφέρει, όμως, πώς επηρέασε την ανθρωπότητα με όλες τις κοινωνικοπολιτικές της προεκτάσεις.

Ψάχνω την ουσία και θέλω να μπορώ να την ανακαλύψω, με τον άνθρωπο που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου.

Σε μια σχέση αναζητούμε την εγκεφαλική ταύτιση, η οποία απορρέει από την κοινωνική μόρφωση κι όχι από την ακαδημαϊκή.

Η επικοινωνία σε επίπεδα πέρα των πεπατημένων, αποτελεί για ένα ζευγάρι το μεγαλύτερο αφροδισιακό αποτελώντας έμπνευση και θαυμασμό.

Μια τεράστια ευκαιρία να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας, μπαίνοντας στον κόσμο του άλλου κι εκείνος στο δικό μας,δίψα για να εμπνευστούμε από την κοσμοθεωρία του, ώστε να εξελίξουμε τον εαυτό μας.

Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να συνυπάρχουμε μ' έναν άνθρωπο που δεν επαναπαύεται, που έχει άποψη κι ανησυχεί, που έχει συναισθηματική ευφυΐα και θέλει να τη μοιραστεί.

Πώς μπορείς ν’ αγαπήσεις έναν άνθρωπο, χωρίς να τον θαυμάζεις;

Αν αναζητάς την πνευματική τριβή, χρειάζεσαι δίπλα σου κάποιον που να σου δίνει διαρκώς τροφή για σκέψη.

Να σου μαθαίνει και να του μαθαίνεις. Να συζητάς μαζί του για φιλοσοφία, θρησκεία, μουσική, και να μην παίρνεις χαμπάρι πότε ξημέρωσε. Να βγαίνετε μαζί από τα «ασφαλή».

Γιατί, καλά και τα τριήμερα στο Πήλιο, αλλά τι να τα κάνεις αν με τον σύντροφό σου δεν ταξιδεύετε παρέα, πνευματικά;

Γιατί υπάρχει μια άλλη θεωρία, που λέει πως το σεξ αποτελεί πετραδάκι των ερωτικών σχέσεων.

Η δική μου λέει πως το εγκεφαλικό σεξ αποτελεί ολόκληρο ογκόλιθο.

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Τέτοιο έρωτα θέλω.....

Η φωτιά σιγοκαίει ώρες τώρα.
Δεν ξέρω αν είναι μέρα ή νύχτα έξω. Δε με νοιάζει κιόλας. Κάθομαι και κοιτάω πως γλύφουν τα κούτσουρα οι φλόγες. Εγώ και το τζάκι είμαστε στο σπίτι. Δε θυμάμαι από πότε. Εμένα μ’ αρέσει η μοναξιά. Εκείνου όχι. Το νευριάζει η μοναξιά μου.
«Δε κουράστηκες να με χαζεύεις μόνη σου;», απορεί.
Τι να του πω τώρα. Μήπως θα καταλάβει; Μες τις φλόγες έμαθε να ζει κι εμένα αυτές οι φλόγες με παιδεύουν. Αν δε τις βρω να μου κάψουν τα μέσα μου δεν ξεκουνιέμαι από δω.
Στον έρωτα τα θέλω όλα. Τίποτα λιγότερο. Έχεις να μου δώσεις τα «όλα» σου; Τα «λίγα» σου τι να τα κάνω; Μέτριο ούτε τον καφέ μου δεν πίνω. Ή πίσσα φαρμάκι ή γλυκό πετιμέζι.
Δεν έχει μέση λύση ο καφές. Ούτε ο έρωτας έχει.
Τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα. Χωρίς πολλά λόγια. Χωρίς παράθυρα και πόρτες ασφαλείας. Έχεις θεμέλια να χτίσεις βάσεις γερές; Έχεις τσιμέντο να μου βάλεις στα πόδια να μη φύγω ποτέ;
Αν έχεις, έλα. Σε περιμένω με τη βαλίτσα μου έτοιμη από χρόνια. Διαφορετικά μην μπεις στον κόπο. Είναι βαριά η βαλίτσα μου και δε σηκώνεται εύκολα. Θέλει χέρια δυνατά να τη σηκώσουν και κλειδιά μεταλλικά να την ανοίξουν.
Δεν ανοίγει εύκολα. Προσπάθησα κι εγώ κάποτε. Αλλά από τότε που έκλεισε αρνείται να την ανοίξουν. Κουράστηκα και κάθισα φαρδιά πλατιά να την παρακαλώ να μου κάνει το χατίρι. Άδικα.
Την έσυρα μαζί μου κάποιες φορές αλλά βάρυνε κι άλλο. Μου είπε να μην την ξαναβγάλω απ’ το σπίτι. Την τρομάζουν οι άνθρωποι. Την κλείδωσα κι εγώ στο πατάρι και ξέχασα πως υπάρχει.
Με στοιχειώνει η βαλίτσα μου. Με τρομάζει ο έρωτας. Τα θέλουν όλα, όπως εγώ. Γιατί με κοιτάς έτσι; Εσύ δεν τα θες όλα; Τα θες αλλά φοβάσαι να το πεις. Τρέμεις να τα διεκδικήσεις μήπως και τ’ αποκτήσεις και δεν έχεις που να τα βάλεις.
Μη φοβάσαι. Θα απλώσω τα χέρια μου κι εσύ τα δικά σου. Θα βάλουμε και στη βαλίτσα μερικά. Κι αν δε χωράνε θα τα στριμώξουμε στο πατάρι. Μόνο μη κλέψεις. Να μου τα φέρεις όλα. Να απλώσουμε και τα δικά μου να γίνουν ένα.
Έτσι μάλιστα. Έτσι αξίζει. Τα «όλα» σου και τα «όλα» μου μαζί. Χωρίς μαξιλάρι προστασίας. Δώσ’τα όλα η πάρ’τα όλα. Να με καις, να με πνίγεις, να με πετάς ψηλά και να με ρίχνεις στα τάρταρα. Δεν έχει ίσως, δεν ξέρω, θα δούμε. Είναι απόλυτος ο έρωτας. Έχει ναι και όχι. Λάβα ή πάγο. Δεν είναι δημοκράτης. Είναι δικτάτορας. Αποφασίζει και διατάζει.
Αν σ’ αρέσει. Αν δε σ’ αρέσει μη λες πως ερωτεύεσαι. Τον ξεφτιλίζεις. Κι όσο τον ξεφτιλίζεις, τόσο θυμώνει. Κι αν σε βρει θυμωμένος θα ξεσπάσει πάνω σου για τις τόσες προσβολές που του έριξες κάνοντας χλιαρές σχέσεις.
Το μισώ το χλιαρό. Φωνάζει από παντού συμβιβασμό, μετριότητα, μιζέρια. Αν θες λίγα, μην ερωτεύεσαι. Δεν είσαι άξιος εσύ να τον κυνηγάς. Δε θα σ’ αφήσει ποτέ να τον πιάσεις.
Μείνε μόνος σου κι άσε εμάς τους εγωιστές, τους κτητικούς, τους ασυμβίβαστους να ξαμοληθούμε στο κυνήγι του. Άσε με κι εμένα να θέλω, να ζητάω, να διεκδικώ τα πάντα.
Αν έρθεις, όμως, ρίξε ένα ξύλο στο τζάκι κι έλα κάτσε δίπλα μου. Να ρουφάω τζούρες από το τσιγάρο σου και να κλέβω οξυγόνο απ’ το στόμα σου. Να μου λες φύγαμε και να σου λέω πάμε. Να μου λες πέφτουμε και να σου λέω μαζί.
Κάνε με να χάσω τα λογικά μου. Να ανασαίνω κοντά σου. Να σκάω μακριά σου. Να πονάνε τα χείλη μου απ’ τα φιλιά και το κορμί μου απ’ τα χάδια. Να κάνουμε αγκαλιές που κουμπώνουν σαν να εξαρτάται από εκεί ολόκληρη η ύπαρξή μας.
Και να εξαρτάται. Να το ξέρω και να το ξέρεις.
Τέτοιο έρωτα θέλω. Έχεις τέτοιο έρωτα; Αν δεν έχεις, μην έρθεις. Δε θέλω τίποτα λιγότερο.