Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Καληνύχτα αγάπη...

Ένα γεια, μια χειραψία κι ένα όνομα, η αρχή μια ιστορίας. Ύπουλο πράγμα ο έρωτας. 
Ακόμη πιο ύπουλη όμως είναι η απόσταση.   
Και ναι είπες θα βρεθούμε,  είπες θα έρθεις και έχουν περάσει μήνες και το μόνο που έχω αγγίξει είναι η απουσία σου. Τα χιλιόμετρα που μας ενώνουν, απλώνονται από την υπερβολική σαρκική επιθυμία μέχρι την απόλυτη υποταγή της ψυχής μου. 
Στα τραγούδια που μου στέλνεις είναι σαν να ψιθυρίζεις στην καρδιά μου μελωδίες και λέξεις. Η σκέψη σου με κατακλύζει και οι ώρες στο γραφείο, δεν λένε να περάσουν. Στιχάκια ερωτικά μέχρι αυστηρώς ακατάλληλα είναι μερικά κρατήματα στο κενό ανάμεσα μας. 
Ξημερώματα Σαββάτου, μου στέλνεις «κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο» και σιωπάς. 
Πρόσκληση ή πρόκληση; 
Μένω με ένα τηλέφωνο βουβό, ένα μαξιλάρι κενό και μια καρέκλα άδεια να περιμένουμε τον πολυπόθητο ερχομό σου.  
Και έτσι μείναμε να κοιτάζουμε τον φόβο και τα βήματα που πρέπει, αλλά δεν τολμάμε να κάνουμε. Δεν αντέχω τα βράδια, οι σκιές με καταπίνουν. Δεν μπορώ τις σκέψεις, όταν το φως αργοσβήνει.  Και σπας τη σιωπή με ένα «τα λέμε αύριο» και με αφοπλίζεις. 
Σε ακολουθώ βλακωδώς φιμώνοντας τις λέξεις μου. 
Άλλο ένα πρωινό με βρήκε μόνη μου με τις σκέψεις μου και  τον εαυτό μου, τον πιο δύσκολο συνομιλητή. Ενώ ξέρει τα πάντα, εγώ συνεχίζω να προσπαθώ να τον πείσω, ότι στις κρυφές σου πλευρές, θα μάθω εκείνες τις πιο κοφτερές γωνίες στο μυαλό και στην καρδιά σου και θα τις ακουμπώ απαλά.  Θα μάθω να αγγίζω τις γωνίες καλύτερα και ίσως τότε μαλακώσουν.
Σε θέλω και δε σε θέλω.
Έχω πλέον μπερδευτεί. Οι αποστάσεις ενώνουν γιατί κατά βάσει χωρίζουν και στο ενδιάμεσο αυτό το άμορφο τίποτα, θα μπορούσε να το πει κάνεις έρωτα. Σχέση από απόσταση σημαίνει με βολεύει η απουσία σου ή απλά θα μπορούσα να ήμουν με τον οποιοδήποτε. 
Ποιος είσαι; Τι είσαι; Γιατί να είσαι εκεί και όχι εδώ; 
Ένας αγώνας δρόμου και λίγο πριν το τέρμα η αντοχή μηδενίζει. Δίνουμε υποσχέσεις όπως εκείνων των εραστών που χάνονται στον χρόνο, τις παίρνει ο αέρας και τα χείλη σφραγίζουν. Γνωστή η πλοκή και οι χαρακτήρες. Καταλήξαμε ένα πεζό ρομάντζο με προδιαγεγραμμένο τέλος. Βάλαμε τελεία πριν καν αρχίσουμε. 
Σχέση από απόσταση σημαίνει αναπνοές. Σημαίνει παίρνω χρόνο να αναλογιστώ αν μπορώ και αν θέλω. Προφάσεις που δεν βγάζουν πουθενά. 
Βολεύει να λέω στους φίλους μου ότι γνώρισα κάποιον. Ότι είμαι ερωτευμένη. Είμαι όμως ή ξεγελώ και εγώ την μοναξιά μου με αυτήν την εικονική πραγματικότητα;  Από εκεί και πέρα το χάος. Ό,τι μας χωρίζει, αυτό είναι που θα μας ενώνει. Ό,τι μας ενώνει, δε θα το μάθουμε ποτέ. 
Η επικοινωνία με facebook, Skype, chat, μηνύματα, δεν είναι επικοινωνία.  Δε με καλύπτει. Είναι μια μέθοδος μετάδοσης πληροφοριών. Επικοινωνία σημαίνει βλέμματα, σημαίνει μυρωδιά, σημαίνει επαφή. Σημαίνει «σε θέλω εδώ και τώρα». 
Καληνύχτα αγάπη που έσβησες πριν καν γεννηθείς.

Σωκρατης-Πλάτων

Δάσκαλε  “πως θα ξέρω ότι μπορώ να πετύχω στην ζωή;”
Ο Σωκράτης παρέμεινε αμίλητος συνεχίζοντας την βόλτα του
ώσπου έφτασαν στην πηγή για να πιουν νερό.
Όπως συνηθίζετε πρώτος έπινε νερό ο δάσκαλος
και μετά έσκυψε να πιει νερό ο Πλάτων.
Εκείνη την στιγμή ο Σωκράτης έπιασε βίαια,
από τα μαλλιά τον Πλάτων
και έχωσε το κεφάλι του μέσα στην γούρνα ,
ώσπου άρχιζαν
να ανεβαίνουν φυσαλίδες και τότε άφησε ελεύθερο το κεφάλι του
και ο Πλάτων με φόρα τραβήχτηκε μέσα από το νερό παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.
Ο Σωκράτης αφού άφησε για λίγο να συνέλθει ο Πλάτων είπε:
“Θα πετύχεις μόνον όταν στην επιθυμία σου βάλεις,
την ίδια δύναμη που έβαλες τώρα για να ζήσεις.”
Οι άνθρωποι Πλάτων έχουν επιθυμίες,
που αν δεν γίνουν σφοδρές επιθυμίες θα παραμείνουν μόνον φαντασιώσεις.

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Δύο μισά δεν κάνουν ένα ολόκληρο.....

Όπως λοιπόν κάθομαι πάνω από τις φακές που μαγειρευονται, ακούω από την τηλεόραση τη σπαραξιδιάρικη φωνή του Τομ Κρούζ, στη γνωστή σκηνή από την ταινία Jerry Maguire, να ομολογεί στην αποσβολωμένη Ρενέ το πασίγνωστο, «you complete me»
Kαι οι καρδιές των απανταχού γυναικών, ρομαντικών ή μη, ανδρών που ψάχνουν να βρουν μια γαμάτη ατάκα, αλλά και της γκομενίτσας που ψάχνει να βάλει ένα καλό στάτους, να χάνουν ένα χτύπο.
Και συγχρονισμένα σκέφτονται, «ναι ρε πούστη μου, αυτό ψάχνω»
Γιατί τι θέλει ο άνθρωπος δηλαδή, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το άλλο του μισό για να τον ολοκληρώσει. Σωστά, έτσι;
Κι ενώ είμαι ο πιο αθεράπευτα, ρομαντικός άνθρωπος που υπάρχει, χαμηλώνω τις φακές, και αναρωτιέμαι:
Είμαστε όντως οι άνθρωποι μισοί και ψάχνουμε το άλλο μας μισό; Και το άλλο μισό, πώς ξέρουμε ότι είναι αυτό το μισό που χρειαζόμαστε για να ολοκληρώσει το δικό μας ελλιπές; Κι αν αυτό το μισό του άλλου είναι το ίδιο με το δικό μας, τότε θα έχουμε απλώς δύο μισά.
Όπως καταλαβαίνετε, σε αυτή την περίπτωση, την κάτσαμε.
Οι σχέσεις με τους ανθρώπους της ζωής μας είναι οι καθρέφτες μας. Αυτό που είμαστε, αυτό ελκύουμε. Αν λοιπόν εγώ για οποιοδήποτε λόγο νιώθω μισή, θα ελκύω κάποιον ο οποίος θα αισθάνεται παρόμοια.
Και τι έχουμε λοιπόν;
Δύο μισά που προσπαθούν απεγνωσμένα να γίνουν ολόκληρα με το να εξαρτάται ο ένας από τον άλλο και με προσδοκίες που ούτε η Τσιτάρα, που είχε και τόσες ικανότητες, δεν θα μπορέσει ποτέ να ικανοποιήσει, σε ένα φαύλο κύκλο ανεξέλεγκτων επιθυμιών και συνεχούς απογοήτευσης.
Δηλαδή θα δεχόσασταν ποτέ ένα μισό κουτί γάλα στο σουπερμάρκετ ή ένα μισό φόρεμα; Γιατί λοιπόν να θέλουμε κάτι άλλο μισό; Ας γίνουμε εμείς ολόκληροι πρώτα και μετά κάτι γίνεται.
Δε θέλω λοιπόν να ελκύω κάποιο άλλο μισό. Αν εγώ νιώθω ολόκληρη και ολοκληρωμένη, θέλω κάτι αντίστοιχο. Και με αυτό δεν εννοώ τέλειο, αυτό θα ήταν βαρετό ούτως ή άλλως - αλλά όσο πιο ισορροπημένο γίνεται. Κάτι που υπάρχει στη ζωή μου απλώς για να σταθεί δίπλα μου (και όχι πίσω μου ούτε μπροστά μου) και να μου δώσει λίγη παραπάνω έμπνευση στο ταξίδι της δικής μου καλύτερης εκδοχής του εαυτού μου και που έχω και εγώ τη δύναμη να κάνω το ίδιο και για εκείνον.
Που είμαστε μαζί γιατί περνάμε καλά και τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Που υπάρχει η κοινή παραδοχή ότι η αγάπη είναι ελεύθερη και η δέσμευση είναι επιλογή.
Γουστάρω και είμαι. Δεν το κάνω για να βρώ την επιβεβαίωση (μόνο) ή γιατί μου είναι βολικό ή γιατί έτσι και μείνω μόνη θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου.
Η αγάπη μεταξύ δυο ανθρώπων ολοκληρωμένων δεν κάνει ένα, ούτε καν δύο. Κάνει άλματα μαθηματικής ομορφιάς.
Εκεί τα πάντα είναι πιθανά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από την αγάπη και ειδικά από αυτή που είναι ενοποιημένη και ολοκληρωμένη για τους σωστούς λόγους.
Κλείνω τις φακές και καταλήγω. Πριν αποφασίσουμε να επιδοθούμε στο κυνήγι του άλλου μας μισού κάπου εκεί έξω, ας κοιτάξουμε λίγο να βρούμε εμείς το άλλο μας μισό μέσα μας.
Είναι εδώ και περιμένει.....

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Το μαζί θέλει κόπο...

«Η αγάπη δεν πονάει, δε λαβώνει κι ότι σε πληγώνει, δε συνάδει με έρωτα κι αγάπη. Αν απαιτεί προσπάθεια, αν δεν είναι από μόνο του τέλειο, απλά δεν αξίζει· γιατί όταν συναντήσεις αυτόν τον έναν δε θα χρειάζεται να ξοδεύεις χρόνο κι ενέργεια για τίποτα. Θα κυλούν όλα μαγικά». Κουραφέξαλα.
Αν δεν πρωταγωνιστείς σε χολιγουντιανή ταινία, μιούζικαλ ή διαφημιστικό σποτ, η αγάπη πονάει, τσαλακώνει, τσακίζει κι αξίζει. Αυτή είναι η δύναμή της, πως μπορεί να σου προσφέρει τόση χαρά ή τόση λύπη όσο τίποτα άλλο κι είναι πάντα απρόβλεπτη· αυτή είναι η γοητεία της, η αμφιβολία.
Η αγάπη λοιπόν πληγώνει κι εσύ τα παρατάς στο πρώτο χαστούκι της. Ξεχνάς όσα πέρασες για να την κερδίσεις και πόσο καιρό ονειρευόσουν να τη γνωρίσεις, να αισθανθείς το μεγαλείο του ν’ αγαπάς και να σ’ αγαπούν.
Αν κάτι είναι δύσκολο στον έρωτα, είναι να τον συναντήσεις. Το να βρεις το θάρρος να κάνεις το πρώτο βήμα, το να βάλεις στην άκρη το φόβο και τις ανασφάλειες και να εμπιστευτείς ψυχή και σώμα σε κάποιον άγνωστο επίδοξο κατακτητή τους. Το δύσκολο είναι να ρισκάρεις να μπεις στη μάχη του έρωτα κι ας βγήκες βαθιά λαβωμένος την προηγούμενη φορά. Και αφού είσαι τόσο δυνατός και θαρραλέος και κάνεις όλα αυτά, τα παρατάς στο πρώτο ζόρι.
Το μαζί είναι μεγάλη λέξη κι ας έχει μόνο τέσσερα γράμματα. Θέλει χρόνο και κόπο. Θέλει θυσίες και προσπάθεια, θέλει αγώνα, υπομονή κι επιμονή. Θέλει δάχτυλα μπλεγμένα και χέρια σφιχτά ενωμένα που πηδάνε τα εμπόδια μαζί.
Η αγάπη για να σε δοκιμάσει θα σου βάλει πολλές τρικλοποδιές. Κάθε φορά όμως που θα σηκώνεστε μαζί, εκείνη θα χαμογελάει.
Η κατάρα της εποχής μας βρίσκεται στο ότι συνηθίσαμε την αντικατάσταση και λησμονήσαμε την επιδιόρθωση. Όταν κάτι χαλάει, το επισκευάζουμε, δεν το πετάμε.
Και επειδή οι μεγαλύτερες απαντήσεις στη ζωή έρχονται άξαφνα κι απροειδοποίητα, έτσι κι εμένα τις απαντήσεις μου τις έδωσε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που συνάντησα στη βόλτα μου. Κρατιόντουσαν χέρι-χέρι και περπατούσαν μαζί. Δεν είχε λέξεις η κουβέντα τους· μόνο βλέμματα και χαμόγελα.
Ζουν μαζί πάνω από μισό αιώνα μαζί κι όμως μοιάζουν με ζευγαράκι στα μέλια του πρώτου μήνα. Πρόσεξα τον περίτεχνο κότσο στα μαλλιά της κι ένα υπέροχο μαντήλι δεμένο στο λαιμό της. Από ‘ κείνον μου έμεινε το άρωμα του· γλυκό και μυστηριώδες. Είμαι σίγουρη πως έγιναν τόσο όμορφοι για να γοητεύσουν ο ένας τον άλλον.
Τόσα χρόνια δε τσακώθηκαν; Δεν παρεξηγήθηκαν; Δε ζήλεψαν; Δεν κουράστηκαν; Δεν ύψωσαν φωνή; Δεν πέρασε κρίση η σχέση τους; Φυσικά και τα έζησαν όλα αυτά με τη διαφορά πως έζησαν σε  μια εποχή που τους έμαθε να κοπιάζουν για το οτιδήποτε. Δεν έζησαν σαν κακομαθημένα παιδιά που τα είχαν όλα έτοιμα μπροστά τους ακόπιαστα. Δεν γνώρισαν τη λέξη «εγωισμός» κι ότι κι αν συνέβαινε μες στη μέρα, ότι κι αν έλεγαν ή έκαναν ο ένας στον άλλον, δεν υπήρχε νύχτα που να μην κοιμήθηκαν αγκαλιά.
Έτσι έμαθαν πώς για ότι θες πρέπει να μουτζουρώνεις τα χέρια σου, να παλεύεις και να το διεκδικείς· και αλίμονο αν υπάρχει κάτι που να αξίζει τον πόνο περισσότερο απ’ την αγάπη.
Η φθορά θα ‘ρθει, για σημαντικές αιτίες και γι’ άλλες ασήμαντες αφορμές. Οι καυγάδες θα υπάρξουν και θα ‘ναι μεγάλοι και ψυχοφθόροι· θα ‘ναι όμως αληθινοί. Το τέλειο δεν υφίσταται και το ξέρεις, μάθε να αναζητάς το γνήσιο, το αληθινό· και τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από ένα ζευγάρι που τσακώνεται, που έχει δηλαδή ακόμα την διάθεση να πασχίζει γι’ αυτή τη σχέση. Μην φοβάσαι τις φωνές, η σιωπή είναι επικίνδυνη, εκείνη σηματοδοτεί το τέλος.Βλέπε κάθε καβγά σαν μια διάθεση για επιδιόρθωση, θα νιώσεις καλύτερα μετά απ’ αυτόν. Θα τον περάσετε μαζί και θα βγείτε πιο δυνατοί.
Μάθε λοιπόν πώς αν αγαπάς, αξίζει και να πονάς και να γκρεμίζεις τη σκληρή σου όψη, να τσαλακώνεσαι, να ζητάς συγγνώμη, να λες «έφταιξα» και να το εννοείς.  Να μάθεις να κάνεις πίσω, δεν θα κερδίσεις κανένα βραβείο αν πεις τα περισσότερα και σκληρότερα λόγια που πληγώνουν. Να σταματήσεις να κρατάς μούτρα, να χαμογελάσεις, να τον αγκαλιάσεις και να πεις «Θα προσπαθήσουμε και θα τα καταφέρουμε. Μαζί».
Τα ‘χεις χιλιοακούσει όλα αυτά και δήθεν τα ξέρεις αλλά σε παρακαλώ την επόμενη φορά προσπάθησε πολύ πριν τα παρατήσεις, αλλιώς μην κλαίγεσαι. Τίποτα καλό δε συμβαίνει και δεν κρατάει για πολύ, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς θυσίες.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Αγάπα το τέλος, μάθε να το επιλέγεις...

Ο κόσμος λέει κάθε τέλος ισοδυναμεί με μία αρχή. Δε θα διαφωνήσω, θα συμπληρώσω όμως πως και κάθε αρχή ισοδυναμεί μ’ ένα τέλος.
Τίποτα δεν κρατάει παντοτινά και λυπάμαι αν σας απογοητεύω αλλά αυτή είναι και η πεμπτουσία της ίδιας της ύπαρξης μας· η προσωρινότητα, η αλλαγή και βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα το τέλος.
Είμαστε πάντα ενθουσιασμένοι (ίσως και λίγο τρομαγμένοι αλλά αναμφίβολα ενθουσιασμένοι)για κάθε αρχή. Ανυπομονούμε, την περιμένουμε, ευχόμαστε για αυτήν, μας συναρπάζει στο άκουσμά της. Είναι πάντα καλοδεχούμενη.

Πώς γίνεται όμως να μην είμαστε ποτέ έτοιμοι για ένα τέλος;
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το σκηνικό επαναλαμβάνεται. Άνθρωποι ενθουσιασμένοι, σχεδόν εκστασιασμένοι, περιμένουν ανυπόμονα τη νέα χρονιά· θέτουν στόχους, ανταλλάσσουν ευχές, θεοποιούν το επικείμενο έτος και του ζητούν όσα κρυφά και φανερά επιθυμούν.
Στο άκουσμα της αλλαγής σκορπούν χαμόγελα-πυροτεχνήματα.

Είναι οι ίδιοι που αφορίζουν και καταριούνται το έτος που φεύγει. Το κατηγορούν για όσα στερήθηκαν και του ρίχνουν την ευθύνη για κάθε κακοτοπιά κι αναποδιά. Του κρατάνε πεισματικά μούτρα για όσα ζήτησαν μα τελικά δεν απέκτησαν.
Έτσι είναι πάντα οι άνθρωποι, δεν το αγαπούν το τέλος. Ούτε καν το συμπαθούν. Αφήνουν τόση θετική ενέργεια να εξατμίζεται χωρίς να τη διοχετεύσουν στη μηχανή επιθυμιών τους· τη σκορπούν μονάχα σε προσευχές κι ευχολόγια.
Σχέσεις αρχίζουν απ’ το πουθενά· από ένα τυχαίο κοίταγμα, ένα αμήχανο χαμόγελο. Οι σχέσεις συνεχίζονται και εμείς εξελισσόμαστε μέσα σ’ αυτές. Μας χαρίζουν ευτυχισμένες στιγμές κι άλλες όχι και τόσο ευχάριστες, μας προσφέρουν, μας πληγώνουν, μας διδάσκουν.
Μας μαθαίνουν να αγαπάμε, να γελάμε, να μισούμε, να κλαίμε. Μας μαθαίνουν να αισθανόμαστε. Και έρχεται κάποια στιγμή μετά από πολύ ή λίγο καιρό που δεν κάνουν τίποτα απ’ όλα αυτά ή ίσως μόνο ένα· σε πληγώνουν.
Φτάνει το σημείο που καμία εξέλιξη δεν είναι πλέον δυνατή, το σκηνικό επαναλαμβάνεται καθημερινά, η σχέση έχει βαλτώσει και δεν υπάρχει πλέον τίποτα νέο να σου προσφέρει.
Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ να είσαι εκεί μόνο όσο παίρνεις, δεν μιλάμε για υλική, ούτε καν συναισθηματική προσφορά αλλά ηθική· και βλέπεις  η ζωή είναι πολύ μικρή για να μένεις δίπλα σε ανθρώπους που δεν σε κάνουν πια ευτυχισμένο.

Δεν θα σου πω πως δεν σ’ αγαπούν, γιατί δεν αποκλείεται και να σ’ αγαπούν, έπαψαν όμως να στο δείχνουν ή απλά δεν σου αρκεί πια. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, μη σου δημιουργείς ενοχές. Δεν είσαι αχάριστος. Η εικόνα έχει πλέον παγώσει κι η σχέση έχει γίνει ένα επαναλαμβανόμενο βαρετό μοτίβο.
Πόσο ευτυχισμένο μπορεί να σε κάνει μια ακίνητη, παγωμένη εικόνα που δεν έχει πουθενά  αλλού πια να πάει και τίποτα άλλο να σου προσφέρει; Καμιά καινούργια συγκίνηση, κανένα νέο συναίσθημα.
Μη βιαστείς να κάνεις τη σύνδεση αυτή με ερωτικές μόνο σχέσεις. Το ίδιο ισχύει και για τις φιλικές, ίσως και περισσότερο για αυτές, μιας κι οι φίλοι είναι αυτοί που πρέπει να σε βοηθάνε να εξελίσσεσαι, να προχωράς, να βελτιώνεσαι, να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
Μην μένεις στα σίγουρα λοιπόν απλά και μόνο γιατί φοβάσαι να χάσεις ανθρώπους απ’ τη ζωή σου. Αν το σκεφτείς, αυτό που σου λείπει δεν είναι τα άτομα αλλά τα συναισθήματα που σου γεννούσαν και αν έχουν πλέον σταματήσει να στα γεννούν, ποιος ο λόγος να είναι στη ζωή σου; Ποιος ο λόγος να μένεις ακίνητος; Ο χρόνος κι η ζωή πάντα τρέχουν, εσύ θα μείνεις άπραγος και θα τα αφήσεις να σε προσπεράσουν;
Βγάλε απ’ τη ζωή σου τους φίλους που συναντάς μια φορά το μήνα, που δεν έχουν τίποτα καινούργιο να σου πουν και στην ουσία δε σου λείπουν. Διέγραψε τις σχέσεις ασφάλειας, μοναξιάς και συμφέροντος. Κράτα λίγους, ελάχιστους, αληθινούς!
Χώρισε τον άνθρωπο που δεν ακούς καμπανάκια όταν τον φιλάς, που δεν υποφέρεις μακριά του, που δεν πονάει το σώμα σου όταν περνάνε ώρες χωρίς το χάδι του, που δεν τον θες συνέχεια δίπλα σου.

Κόψε κάθε επαφή αν δεν είναι αυτός που ανατριχιάζεις όταν σ’ αγγίζει, αν δεν είναι αυτός που αναζητάς σαν εθισμένος το ναρκωτικό του. Σκότωσε τα μέτρια, πριν σε σκοτώσουν!
Κράτα μόνο ότι σε κρατάει ζωντανό. Μάθε να βάζεις μόνος σου το τέλος, μην περιμένεις απλά αυτό να έρθει. Τότε θα έχεις πραγματικά ωριμάσει. Τότε θα δώσεις την ευκαιρία στην αρχή που πάντα περίμενες.
Μην ξεχνάς πως η ζωή μας δεν είναι παρά ένα σύνολο ομόκεντρων κύκλων με πυρήνα τον ίδιο μας τον εαυτό. Κύκλοι συνεχώς  ανοίγουν και κλείνουν. Κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος όσο μικρός κι αν ήταν, πάντα θα πονάει, είναι φυσιολογικό, είναι κομμάτι σου. Αν όμως αφήσεις τον κύκλο ανοιχτό και βάλεις τον διαβήτη της ζωή σου στην άκρη, δε θα σχεδιάσεις ποτέ νέους κύκλους.

έρωτας....


Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Ο ορισμός της γυναίκας & οχι της γυναικούλας....

Γυναίκα είναι εκείνη που θα φροντίσει να αναπτύξει εξίσου το πνεύμα της, με την εμφάνισή της. 
Εκείνη που θα μπορεί να σταθεί σε μια συζήτηση, είτε ο συνομιλητής είναι απόφοιτος Δημοτικού, είτε καθηγητής Πανεπιστημίου. 
Εκείνη που δεν θα δεχτεί ποτέ να παίξει το ρόλο της γλάστρας σε μία παρέα, πόσο μάλλον να το επιδιώκει. 
Που θα έχει άποψη τεκμηριωμένη και θα μπορεί να υποστηρίξει με επιχειρήματα. 
Θέτει στόχους και τους πετυχαίνει. Σπουδάζει, αναπτύσσεται, εργάζεται. 
Είναι εκείνη που διαβάζει, παρακολουθεί κινηματογράφο, ψάχνεται μουσικά. 
Δεν είναι βολεμένη και εμπλουτίζει καθημερινά τις γνώσεις της, με σκοπό να γίνεται καλύτερη. 
Γυναίκα είναι εκείνη, που αρνείται από νωρίς το πορτοφόλι του μπαμπά, του γκόμενου ή του συζύγου. 
Που δεν κλαψουρίζει/νιαουρίζει για να της κάνουν δώρο μια πιστωτική χωρίς όριο. 
Η γυναίκα που θα δει το φόρεμα στη βιτρίνα και θα το πάρει με λεφτά ολόδικά της. Κι αν δεν έχει, απλά δεν θα το πάρει. 
Είναι εκείνη που δεν περιμένει να την κεράσεις στο πρώτο ραντεβού και αν δεν το κάνεις να σου μουτρώσει. 
Δεν θα σου ζητήσει να την πάρεις τριήμερο στο Ναύπλιο ή βδομάδα στη Ν. Υόρκη με όλα τα έξοδα δικά σου, ακόμη και αν είσαι μεγιστάνας. 
Είναι περήφανη και ανεξάρτητη και αυτάρκης. 
Δεν βρίσκεται με κάποιον, απλά για να μην είναι μόνη. 
Γυναίκα είναι εκείνη, που δεν θα σου ανοίξει τα πόδια με το «καλησπέρα». Εκείνη που δεν θα δεχτεί να την ξεπετάξεις με ένα γρήγορο στο αμάξι, όσο ερωτευμένη και αν είναι. 
Που ξέρει να θέτει τα όρια της από την αρχή. 
Είναι αξιοπρεπής και γνωρίζει να αυτοκυριαρχείται. 
Δε μπλέκεται σε τρίγωνα. Τιμάει τόσο το παρελθόν, όσο και το παρόν της. 
Είναι εκείνη που δεν θα την ακούσεις να κακολογεί δεξιά και αριστερά τους πρώην της ή ακόμα χειρότερα να λασπολογεί εναντίον τους. 
Συνήθως είναι φίλη με τους περισσότερους. Και χαίρεται για αυτό. 
Γυναίκα είναι εκείνη, που απολαμβάνει εξίσου κάθε ηλικία της. 
Που καμαρώνει γι’ αυτήν. 
Που δεν κρύβει την ταυτότητά της μέσα σε μπαούλα, μην τυχόν και πέσει στα χέρια κανενός. 
Που ξέρει τις διαφορές, ανάμεσα στις λέξεις, κορίτσι-κοπέλα-γυναίκα. 
Που υποστηρίζει κάθε φάση της ζωής της, με μαγκιά και τσαγανό. 
Που δεν ανταγωνίζεται. 
Που ξέρει να παραδέχεται τόσο τις αδυναμίες της, όσο και τη δυναμική των άλλων. 
Που αγαπάει τις υπόλοιπες πραγματικές γυναίκες και την αγαπούν και αυτές. 
Γυναίκα είναι εκείνη, που δεν βάζει σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό της όταν γίνεται μητέρα. 
Που θυμάται όμως, πως ο ρόλος της μητέρας απαιτεί τη μεγαλύτερη υπευθυνότητα από όλους τους άλλους. 
Φροντίζει λοιπόν γι’ αυτό διπλά, να μην εκθέτει τον εαυτό της, εκθέτοντας παράλληλα και τα παιδιά της. 
Που δεν ανεβάζει ημίγυμνες φωτογραφίες στο facebook, ώστε να τα αναγκάζει αύριο-μεθαύριο να απολογηθούν στους συμμαθητές τους. 
Που δεν γυρνάει κάθε νύχτα τα χαράματα. 
Που δεν αλλάζει γκόμενο ανά βδομάδα. 
Γυναίκα είναι εκείνη, που δεν θα μείνει σε ένα γάμο ή σε μια τελειωμένη σχέση, μόνο και μόνο για να μην ξεβολευτεί. 
Ξέρει να διεκδικεί, να πολεμάει και να ανατρέπει τη ζωή της, όσο επίπονο και αν είναι. Δεν εκμεταλλεύεται και δεν ψυχαναγκάζει. 
Δεν χρησιμοποιεί το σεξ ως μέσο εκβιασμού για να πετύχει τον σκοπό της. 
Κοπανάει την πόρτα και φεύγει όταν χρειάζεται και δεν παρακαλάει να της την ανοίξουν, όταν την έχουν κλείσει άλλοι. 
Για όλες αυτές, είναι υπέροχο, να είσαι γυναίκα. 
Για τις υπόλοιπες, δεν θα πάψω να αναρωτιέμαι.
Γιατί διαλέγεις να είσαι γυναικούλα;