Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Να βρεις ανθρώπους...

Να βρεις ανθρώπους που σε σέβονται και σε εκτιμούν πραγματικά γι’ αυτό που είσαι.
Να βρεις ανθρώπους που σου κάνουν χώρο στη ζωή τους και δε σε βάζουν να στριμωχτείς.
Να βρεις ανθρώπους που δεν προσπαθούν να σε αλλάξουν για να μοιάσεις σε αυτό που εκείνοι έχουν ονειρευτεί.
Να βρεις ανθρώπους που σε κοιτάνε λες και είσαι κάτι το μαγικό.
Να βρεις ανθρώπους που δεν κουτσομπολεύουν, που δε θέλουν το κακό κανενός, που δε χαίρονται με τα προβλήματα των άλλων.
Να βρεις ανθρώπους που στις σχέσεις τους έχουν μόνο σκηνή και ποτέ παρασκήνιο.
Να βρεις ανθρώπους διάφανους. Που λένε αυτό που νιώθουν και που νιώθουν αυτό ακριβώς που λένε.
Να βρεις ανθρώπους που προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου και τα καταφέρνουν.
Να βρεις ανθρώπους που προσπαθούν ακόμα να κάνουν τον κόσμο και τον εαυτό τους καλύτερο.
Να βρεις ανθρώπους που δε σταματάνε να ονειρεύονται και δε συμβιβάζονται με το άσχημο και το άδικο.
Να βρεις ανθρώπους που δεν τους αρέσει να κρίνουν και να λογοκρίνουν του άλλους.
Να βρεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να παραμένεις σιωπηλός, χωρίς να νιώθει κανείς αμηχανία.
Να βρεις ανθρώπους που επιμένουν να βλέπουν πάντα το καλό στους άλλους. Πάντα. Ακόμα και αν θα έπρεπε να ξέρουν πια καλύτερα.
Να βρεις ανθρώπους που ποτέ δε θα σε πληγώσουν επίτηδες.
Να βρεις ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις πως βρίσκεσαι σπίτι σου.
Να βρεις ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις μέσα σου ζέστη.
Να βρεις ανθρώπους όμορφους. Από μέσα.
Αν δεν τους έχεις βρει, συνέχισε να ψάχνεις.
Βρίσκονται ανάμεσά μας. Ναι. Είμαι σίγουρη.
Και, όταν τους βρεις, να κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις στη ζωή σου και για να είναι ευτυχισμένοι.
Και να μην τους αφήσεις ποτέ να νιώσουν μόνοι. (Ξέρεις, οι άνθρωποι που περιγράφω νιώθουν εύκολα μόνοι).
Να τους θαυμάζεις- γιατί το αξίζουν. Όχι, όμως, μόνο αυτό. Από σκέτο θαυμασμό δεν ευτύχησε ποτέ κανείς. Όταν τους βρεις, να τους αγαπάς και να τους το δείχνεις κάθε στιγμή. Να τους το δείχνεις, γιατί δεν το θεωρούν δεδομένο, γιατί δεν το ξέρουν. Να τους το λες αλλά, κυρίως, να τους το δείχνεις.
Και πάντα να θυμάσαι τι έχουν περάσει οι άνθρωποι αυτοί: Οι άνθρωποι αυτοί είναι μειονότητα. Και είναι δύσκολο να ζεις πάντα ως μειονότητα.

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Υπάρχουν περισσότερα πράγματα σε ουρανό και γη, Οράτιε, από όσα έχει ονειρευτεί η φιλοσοφία σου...(από τον «Άμλετ»)
Try not to become a man of success but rather to become a man of value." - Albert Einstein

Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Τους αντιπάλους σου ή πρέπει να τους παίρνεις με το μέρος σου ή να τους εκμηδενίζεις...Νικολό Μακιαβέλι
«Οι ανώτεροι άνθρωποι αντέχουν τις προσβολές των κατωτέρων.» Ευριπίδης...

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Όταν σου κλείνουν την πόρτα οι δικοί σου άνθρωποι...

Αναρωτιέσαι πολλές φορές αν είσαι πραγματικά δυνατός. Είναι κάτι στιγμές της ζωής, αρκετές δηλαδή, που εκεί ακριβώς επιβεβαιώνεσαι αν έχεις δύναμη πραγματικά ή αυτοαναιρείσαι. Δεν είναι κατάντια να μην είσαι δυνατός. Κατάντια είναι να λες ψέματα στον εαυτό σου και συνάμα στους άλλους ότι μπορείς να τα καταφέρεις μόνος.
Μεγάλη κουβέντα αυτή. Σπάνια κάποιος τα καταφέρνει στις πολύ δύσκολες στιγμές μόνος. Πρέπει να έχει τόσο απόθεμα ευτυχίας μέσα του, να έχει τσακωθεί με το φόβο, την ανασφάλεια, το άγχος. Τέτοια αυτοπεποίθηση κερδίζεται μετά από χρόνια όταν έχεις ήδη ζήσει τόσα πολλά και δύσκολα. Άρα πάλι γυρνάμε στην αρχή.
Χρειάζεσαι, επομένως, ανθρώπους να σε στηρίζουν και να τους νιώθεις δίπλα σου. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κυρίως η οικογένειά σου. Αυτή θα βγάλει για ‘σένα το φίδι από το λάκκο. Θα σε συμβουλέψει, θα σε κατευθύνει, θα σε μάθει να ξαναπατάς στα πόδια σου και θα σε αντέχει εφ’ όρου ζωής. Είναι οι πολύτιμοι άνθρωποί σου, ο χρυσός σου.
Η ζωή είναι άτιμη, όμως, και δεν τα φέρνει έτσι σ’ όλους. Κάνει αυτά τα ξαφνικά ζικ-ζακ κι εκεί που πίστευες πως την έχεις πάρει ευθεία και σωστά σε βγάζει σ’ αδιέξοδο. Δεν έχεις ιδέα όμως απ’ αδιέξοδα αν δεν έχεις βιώσει την απόρριψη από το ίδιο σου το οικογενειακό περιβάλλον.
Όσο και να διατυμπανίζετε ότι κανείς δεν είναι άξιος να κρίνει ένα γονέα, η αλήθεια είναι μία: δεν είναι όλοι άξιοι να γίνουν γονείς. Όχι γιατί η απόκτηση παιδιού ήρθε μια μέρα απροειδοποίητα. Καμία σχέση δεν έχει αυτό. Ίσα-ίσα, που ακόμα κι άνθρωποι που δεν είχαν πάρει απόφαση να κάνουν οικογένεια,  έχουν καταφέρει να γίνουν εξαιρετικοί γονείς κι έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά με τα παιδιά τους.
Ο λόγος γίνεται για εκείνους τους ανθρώπους που δεν τα ‘χουν βρει ούτε με τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν ξέρουν να δίνουν αγάπη, έχουν πνιγεί στον εγωισμό τους κι έχουν χάσει το παιχνίδι με τη ζωή και τις αξίες της προ πολλού. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Κάνουν παιδιά κι ύστερα τα βάζουν κι αυτά να υποφέρουν για όσα δεν έχουν μέσα τους. Όλα τα ελαττώματά τους, τα ψυχολογικά τους, ό,τι  αρνητικό έχουν, τα ξεσπούν πάνω στα παιδιά τους.
Βγάζουν από την ψυχή τους τα πάθη τους κι εξαναγκάζουν με τον πιο άσχημο κι ύπουλο τρόπο τα παιδιά τους να ζουν στη μιζέρια, αποκόβοντάς τους απ’ όσα έχουν ανάγκη να ζήσουν: ευτυχισμένες στιγμές, αγάπη, θαλπωρή, στήριγμα, αγκαλιά. Ο άνθρωπος που μεγαλώνει κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να κάνει υπομονή κι όταν αισθανθεί έτοιμος να πάρει την απόφαση και να φύγει μακριά απ’ το πατρικό του.
Όταν οι δικοί σου άνθρωποι, που τελικά μόνο δικοί σου δεν είναι, σου κλείνουν την πόρτα, τότε αναγκάζεσαι να τα βγάλεις πέρα με τις δικές σου δυνάμεις. Τότε πραγματικά είσαι μόνος, γιατί αν σου συμβεί οτιδήποτε, απ’ το πιο μικρό, όπως να ξεμείνεις από χρήματα ή να μην έχεις έναν ώμο να κλάψεις, δε θα τρέξεις κατευθείαν στους γονείς. Θα κάτσεις και θα βρεις άλλες λύσεις. Σωστές, λάθος, δεν έχει σημασία, αφού δεν είναι κανείς εκεί να σου δώσει ένα χέρι βοήθειας.
Συνήθως, όμως, όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια απελπιστική κατάσταση, υπάρχουν οι φίλοι. Άνθρωποι που δεν έχουν οικογενειακό στήριγμα, καταφέρνουν να ξεχωρίζουν άλλους ανθρώπους και τους διαλέγουν πολύ προσεκτικά ως συμμάχους τους. Επειδή ακριβώς δεν έχουν την πολυτέλεια να κάνουν απλά παρέες για διασκέδαση και να αναλώνονται σε ένα σωρό γνωριμίες, ανοίγονται επιλεκτικά και κρατούν στο πλάι τους μόνο όσους αξίζει να μοιραστούν τα δύσκολα μαζί τους. Έτσι έμαθαν να ζουν ούτως ή άλλως.
Δύναμη ψυχής πρέπει να ‘χεις για να σταθείς στα δικά σου πόδια και να ζήσεις αξιοπρεπώς αποφεύγοντας, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τα λάθη που έκαναν οι δικοί σου σε ‘σένα. Δεν έχεις την επιλογή να πέσεις ψυχολογικά κι αν το πάθεις θα φας χαστούκι απ’ την καθημερινότητά σου και θα σηκωθείς.
Μπορεί να μην έχεις τις απολαύσεις που έχουν οι συνομήλικοί σου, όπως να ασχοληθείς με το χόμπι που τόσο σου αρέσει ή τα ταξίδια που τόσο πολύ περιμένεις. Μπορεί να μην εκπληρωθούν όλα σου τα όνειρα, όμως καταφέρνεις κι επιβιώνεις κι αυτό είναι το μεγαλύτερο βραβείο της αξιοσύνης σου.
Εξάλλου κανείς δε ζει στην τελική όλα όσα ονειρεύεται. Αφού, απ’ τη φύση του ο άνθρωπος είναι άπληστος. Όσα του δίνεις, τόσα πιο πολλά θέλει. Εσένα, βέβαια, σου στερήθηκαν τα πιο σημαντικά, όμως εδώ είναι η ζωή, μάθε στα χέρια σου και στην καρδιά σου να τα αποκτήσουν από ‘δω και στο εξής. Πείσμωσε και φτιάξε έτσι τη ζωή σου ώστε να ζήσεις όσα σου στέρησαν. Πίστεψέ με θα τη βρεις την άκρη του νήματος και μόνο νικητής θα βγεις.
Να σου πω, καλύτερα που αντιμετώπισες τις δυσκολίες απ’ την αρχή. Τώρα έχεις μια ωριμότητα τέτοια ώστε να είσαι έτοιμος για ακόμα περισσότερες μάχες. Κι αν ισχύει αυτό που είπε ο Ευριπίδης, ότι: «αν αφαιρέσεις την περίοδο που ζεις δυστυχισμένα, τότε σου μένει ένα πολύ μικρό κομμάτι ευτυχίας», να ξέρεις πως αυτή την ευτυχία τη δημιούργησες εσύ με τις δικές σου δυνάμεις.
Αν λοιπόν έμαθες να σου κλείνουν την πόρτα αυτοί που πίστευες για δικούς σου ανθρώπους, το μάθημα που πήρες είναι να ανοίξεις άλλες τόσες, γιατί κατάφερες το πιο σπάνιο: να είσαι δυνατός μόνος. Κατά βάθος, βέβαια, δεν είσαι και τόσο μόνος. Έχει και όμορφες εκπλήξεις πιο κάτω, σύντροφοι ζωής λέγονται, για κοίτα καλύτερα. Είναι το  δώρο σου για όσα τράβηξες.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Δεσμεύονται δύσκολα όσοι πιστεύουν στις σχέσεις...

Τους έχουν χαρακτηρίσει περίεργους, ιδιότροπους και συναισθηματικά ασταθείς. Είναι οι άνθρωποι που αποτελούν το αντίπαλο δέος σε τραπέζια γεμάτα ζευγάρια. Είναι τα παιδιά εκείνα που ανασηκώνουν αδιάφορα τους ώμους στις αδιάκριτες ερωτήσεις συγγενών και φίλων σχετικά με την προσωπική τους ζωή. Είναι εκείνες που δεν ονειρεύονται νυφικά, κι εκείνοι που δεν πιστεύουν πως είναι μισοί για να τους ολοκληρώσει η παρουσία ενός δεύτερου ατόμου.
Μπορεί να είναι διακριτικά ασυμβίβαστοι· να χαμογελάνε με ευγένεια, λέγοντας πως ίσως δεν έχει βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο. Να υποστηρίζουν πως δεν είναι σε φάση δέσμευσης, πως τρέχουν τα επαγγελματικά τους και δεν έχουν καιρό για έρωτες. Ίσως, πάλι, να τους αρκεί η παρέα των φίλων τους και οι στιγμές ανεξαρτησίας που οι ίδιοι χαρίζουν στον εαυτό τους, μην επιδιώκοντας κάτι παραπάνω.
Υπάρχουν και οι σκληροπυρηνικοί του είδους, εκείνοι που αρέσκονται να περηφανεύονται για το ασυμβίβαστο πνεύμα τους που δε χωράει σε καλούπια και κοινωνικές συμβάσεις. Αυτοί που βλέπουν τους ανθρώπους σαν αλυσίδες και τα χάδια τους σαν εν δυνάμει όπλα. Άνθρωποι που εύκολα θα χαρακτήριζες αγρίμια, δεν ανέχονται τίποτα που θα τους στερούσε στο ελάχιστο την προσωπική τους έκφραση κι ελευθερία, γιατί έτσι τους δίδαξε η μοναξιά.
Είναι όλοι εκείνοι οι φίλοι και οι γνωστοί σου που αναρωτιέσαι γιατί είναι μόνοι αφού δεν τους λείπει τίποτα. Είναι αυτοί που ερωτεύονται κάθε δεύτερη Ολυμπιάδα κι ενθουσιάζονται πλέον με ελάχιστα πράγματα στη ζωή τους. Τα αδέσμευτα αυτά πνεύματα, ίσως είναι οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται την έννοια της δέσμευσης καλύτερα από τον καθένα, γι’ αυτό κι επιλέγουν να μην την ξεφτιλίζουν με τυχάρπαστες γνωριμίες.
Μπορεί να γεννήθηκαν έτσι, μπορεί και ν’ αναγκάστηκαν να γίνουν· θέλεις επειδή πίστεψαν νωρίς και διαψεύστηκαν πανηγυρικά; Θέλεις επειδή κάποιος, κάπου, κάποτε τους γκρέμισε τα κάστρα με το έτσι θέλω; Ποιος ξέρει. Αυτό που πολλοί θα αποκαλούσαν δειλία, εκείνοι το ονομάζουν γνώθι σ’ αυτόν και συνεχίζουν τη ζωή τους χωρίς περιττές εντάσεις. Επειδή ξέρουν να περιμένουν.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν αναζητούν το τέλειο· έτσι κι αλλιώς η εμπειρία τους απέδειξε πως έννοιες σαν κι αυτήν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Οι άνθρωποι αυτοί περιμένουν το αληθινό, γνωρίζοντας πόσο χρονοβόρα και ψυχοφθόρα μπορεί να αποδειχθεί μια διαδικασία σαν κι αυτή. Παρατηρούν, κι ονειρεύονται όπως όλοι, όμως δεν αιθεροβατούν.
Είναι αυτοί που βαρέθηκαν να βλέπουν τριγύρω κοσμικούς έρωτες κι αγάπες που τροφοδοτούνται με μερικά like. Αυτοί ξέρουν να λατρεύονται σε παραλίες ή μοναχικά στέκια, και να φωνάζουν την αγάπη τους ψιθυριστά. Είναι εκείνοι που όταν ερωτεύονται δε σου αφήνουν άλλη επιλογή από το να τους εμπιστευτείς. Τα μάτια τους είναι καθαρά και τα χέρια τους αγκαλιάζουν με μια οικειότητα τόσο πρωτοφανή, που καμιά φορά ξενίζει.  Είναι αυτοί που δε θεωρούν καμιά καρδιά παιχνίδι, και φέρονται πάντα όπως θα ήθελαν να τους φερθείς. Είναι τα παιδιά εκείνα που δε φοβάσαι πως θα χάσεις, αλλά αν τα χάσεις δε σου επιτρέπεται να τα ξαναψάξεις.
Δε θα σου πουλήσουν υποσχέσεις, άλλωστε δεν τα πάνε καλά με το παραμύθι. Θα σου δώσουν την αλήθεια τους στο πιάτο, ακόμα κι αν σε πειράξει. Θα σε δοκιμάσουν, θα τεστάρουν τις αντοχές σου και ίσως σε φέρουν στα όριά σου. Θα βάλουν τα δυνατά τους για να σε προστατεύσουν από τη φούρια της αγάπης που βράζει μέσα τους, κι αλίμονό σου αν επιμείνεις. Όσο κι αν αγαπούν τη δέσμευση, δε δέχονται στιγμή να προσκολληθούν. Γι’ αυτούς η αγάπη δεν είναι απλά συναίσθημα, είναι υπόσχεση· γι’ αυτούς οι λέξεις «περίπου» κι «αισθάνομαι» δεν πρέπει ποτέ να συναντιούνται στην ίδια πρόταση.
Ναι, είναι αγρίμια, μα ακόμα κι έτσι, να είσαι βέβαιος πως την αποζητούν την αγάπη, και ίσως τη χρειάζονται πιο πολύ από τον καθένα. Αλλά είναι αρκετά δυνατοί για να ζουν και χωρίς αυτή· κι αν αυτό καμιά φορά τρομάζει εκείνους που βρίσκουν ουσία μόνο στο «μαζί», λίγο τους νοιάζει. Μένουν αυτάρεσκα μόνοι και κατά το διάστημα αυτό πετούν από πάνω τους κάθε μικροσωματίδιο πρώην, επειδή στον έρωτα θέλουν να ξαναγεννιούνται, να τον υποδέχονται σαν άγραφα χαρτιά.
Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν βαθιά πως η αγάπη θα τους βρει, όσο κι αν της κρύβονται, κι αναμένουν με μια ένοχη, αυτοκαταστροφική μανία να τους διαλύσει. Απλώς, γουστάρουν να διαλυθούν για το σωστό άνθρωπο, εκείνον που, πριν τους καταστρέψει θα τους δώσει ένα σωρό λόγους να ξαναπιστέψουν στο απίθανο. Τον άνθρωπο εκείνο που ίσως γίνει κάποιο θαύμα και τους διαψεύσει.