Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Να βρεις ανθρώπους...

Να βρεις ανθρώπους που σε σέβονται και σε εκτιμούν πραγματικά γι’ αυτό που είσαι.
Να βρεις ανθρώπους που σου κάνουν χώρο στη ζωή τους και δε σε βάζουν να στριμωχτείς.
Να βρεις ανθρώπους που δεν προσπαθούν να σε αλλάξουν για να μοιάσεις σε αυτό που εκείνοι έχουν ονειρευτεί.
Να βρεις ανθρώπους που σε κοιτάνε λες και είσαι κάτι το μαγικό.
Να βρεις ανθρώπους που δεν κουτσομπολεύουν, που δε θέλουν το κακό κανενός, που δε χαίρονται με τα προβλήματα των άλλων.
Να βρεις ανθρώπους που στις σχέσεις τους έχουν μόνο σκηνή και ποτέ παρασκήνιο.
Να βρεις ανθρώπους διάφανους. Που λένε αυτό που νιώθουν και που νιώθουν αυτό ακριβώς που λένε.
Να βρεις ανθρώπους που προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου και τα καταφέρνουν.
Να βρεις ανθρώπους που προσπαθούν ακόμα να κάνουν τον κόσμο και τον εαυτό τους καλύτερο.
Να βρεις ανθρώπους που δε σταματάνε να ονειρεύονται και δε συμβιβάζονται με το άσχημο και το άδικο.
Να βρεις ανθρώπους που δεν τους αρέσει να κρίνουν και να λογοκρίνουν του άλλους.
Να βρεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να παραμένεις σιωπηλός, χωρίς να νιώθει κανείς αμηχανία.
Να βρεις ανθρώπους που επιμένουν να βλέπουν πάντα το καλό στους άλλους. Πάντα. Ακόμα και αν θα έπρεπε να ξέρουν πια καλύτερα.
Να βρεις ανθρώπους που ποτέ δε θα σε πληγώσουν επίτηδες.
Να βρεις ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις πως βρίσκεσαι σπίτι σου.
Να βρεις ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις μέσα σου ζέστη.
Να βρεις ανθρώπους όμορφους. Από μέσα.
Αν δεν τους έχεις βρει, συνέχισε να ψάχνεις.
Βρίσκονται ανάμεσά μας. Ναι. Είμαι σίγουρη.
Και, όταν τους βρεις, να κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις στη ζωή σου και για να είναι ευτυχισμένοι.
Και να μην τους αφήσεις ποτέ να νιώσουν μόνοι. (Ξέρεις, οι άνθρωποι που περιγράφω νιώθουν εύκολα μόνοι).
Να τους θαυμάζεις- γιατί το αξίζουν. Όχι, όμως, μόνο αυτό. Από σκέτο θαυμασμό δεν ευτύχησε ποτέ κανείς. Όταν τους βρεις, να τους αγαπάς και να τους το δείχνεις κάθε στιγμή. Να τους το δείχνεις, γιατί δεν το θεωρούν δεδομένο, γιατί δεν το ξέρουν. Να τους το λες αλλά, κυρίως, να τους το δείχνεις.
Και πάντα να θυμάσαι τι έχουν περάσει οι άνθρωποι αυτοί: Οι άνθρωποι αυτοί είναι μειονότητα. Και είναι δύσκολο να ζεις πάντα ως μειονότητα.

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Υπάρχουν περισσότερα πράγματα σε ουρανό και γη, Οράτιε, από όσα έχει ονειρευτεί η φιλοσοφία σου...(από τον «Άμλετ»)
Try not to become a man of success but rather to become a man of value." - Albert Einstein

Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Τους αντιπάλους σου ή πρέπει να τους παίρνεις με το μέρος σου ή να τους εκμηδενίζεις...Νικολό Μακιαβέλι
«Οι ανώτεροι άνθρωποι αντέχουν τις προσβολές των κατωτέρων.» Ευριπίδης...

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Όταν σου κλείνουν την πόρτα οι δικοί σου άνθρωποι...

Αναρωτιέσαι πολλές φορές αν είσαι πραγματικά δυνατός. Είναι κάτι στιγμές της ζωής, αρκετές δηλαδή, που εκεί ακριβώς επιβεβαιώνεσαι αν έχεις δύναμη πραγματικά ή αυτοαναιρείσαι. Δεν είναι κατάντια να μην είσαι δυνατός. Κατάντια είναι να λες ψέματα στον εαυτό σου και συνάμα στους άλλους ότι μπορείς να τα καταφέρεις μόνος.
Μεγάλη κουβέντα αυτή. Σπάνια κάποιος τα καταφέρνει στις πολύ δύσκολες στιγμές μόνος. Πρέπει να έχει τόσο απόθεμα ευτυχίας μέσα του, να έχει τσακωθεί με το φόβο, την ανασφάλεια, το άγχος. Τέτοια αυτοπεποίθηση κερδίζεται μετά από χρόνια όταν έχεις ήδη ζήσει τόσα πολλά και δύσκολα. Άρα πάλι γυρνάμε στην αρχή.
Χρειάζεσαι, επομένως, ανθρώπους να σε στηρίζουν και να τους νιώθεις δίπλα σου. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κυρίως η οικογένειά σου. Αυτή θα βγάλει για ‘σένα το φίδι από το λάκκο. Θα σε συμβουλέψει, θα σε κατευθύνει, θα σε μάθει να ξαναπατάς στα πόδια σου και θα σε αντέχει εφ’ όρου ζωής. Είναι οι πολύτιμοι άνθρωποί σου, ο χρυσός σου.
Η ζωή είναι άτιμη, όμως, και δεν τα φέρνει έτσι σ’ όλους. Κάνει αυτά τα ξαφνικά ζικ-ζακ κι εκεί που πίστευες πως την έχεις πάρει ευθεία και σωστά σε βγάζει σ’ αδιέξοδο. Δεν έχεις ιδέα όμως απ’ αδιέξοδα αν δεν έχεις βιώσει την απόρριψη από το ίδιο σου το οικογενειακό περιβάλλον.
Όσο και να διατυμπανίζετε ότι κανείς δεν είναι άξιος να κρίνει ένα γονέα, η αλήθεια είναι μία: δεν είναι όλοι άξιοι να γίνουν γονείς. Όχι γιατί η απόκτηση παιδιού ήρθε μια μέρα απροειδοποίητα. Καμία σχέση δεν έχει αυτό. Ίσα-ίσα, που ακόμα κι άνθρωποι που δεν είχαν πάρει απόφαση να κάνουν οικογένεια,  έχουν καταφέρει να γίνουν εξαιρετικοί γονείς κι έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά με τα παιδιά τους.
Ο λόγος γίνεται για εκείνους τους ανθρώπους που δεν τα ‘χουν βρει ούτε με τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν ξέρουν να δίνουν αγάπη, έχουν πνιγεί στον εγωισμό τους κι έχουν χάσει το παιχνίδι με τη ζωή και τις αξίες της προ πολλού. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Κάνουν παιδιά κι ύστερα τα βάζουν κι αυτά να υποφέρουν για όσα δεν έχουν μέσα τους. Όλα τα ελαττώματά τους, τα ψυχολογικά τους, ό,τι  αρνητικό έχουν, τα ξεσπούν πάνω στα παιδιά τους.
Βγάζουν από την ψυχή τους τα πάθη τους κι εξαναγκάζουν με τον πιο άσχημο κι ύπουλο τρόπο τα παιδιά τους να ζουν στη μιζέρια, αποκόβοντάς τους απ’ όσα έχουν ανάγκη να ζήσουν: ευτυχισμένες στιγμές, αγάπη, θαλπωρή, στήριγμα, αγκαλιά. Ο άνθρωπος που μεγαλώνει κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να κάνει υπομονή κι όταν αισθανθεί έτοιμος να πάρει την απόφαση και να φύγει μακριά απ’ το πατρικό του.
Όταν οι δικοί σου άνθρωποι, που τελικά μόνο δικοί σου δεν είναι, σου κλείνουν την πόρτα, τότε αναγκάζεσαι να τα βγάλεις πέρα με τις δικές σου δυνάμεις. Τότε πραγματικά είσαι μόνος, γιατί αν σου συμβεί οτιδήποτε, απ’ το πιο μικρό, όπως να ξεμείνεις από χρήματα ή να μην έχεις έναν ώμο να κλάψεις, δε θα τρέξεις κατευθείαν στους γονείς. Θα κάτσεις και θα βρεις άλλες λύσεις. Σωστές, λάθος, δεν έχει σημασία, αφού δεν είναι κανείς εκεί να σου δώσει ένα χέρι βοήθειας.
Συνήθως, όμως, όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια απελπιστική κατάσταση, υπάρχουν οι φίλοι. Άνθρωποι που δεν έχουν οικογενειακό στήριγμα, καταφέρνουν να ξεχωρίζουν άλλους ανθρώπους και τους διαλέγουν πολύ προσεκτικά ως συμμάχους τους. Επειδή ακριβώς δεν έχουν την πολυτέλεια να κάνουν απλά παρέες για διασκέδαση και να αναλώνονται σε ένα σωρό γνωριμίες, ανοίγονται επιλεκτικά και κρατούν στο πλάι τους μόνο όσους αξίζει να μοιραστούν τα δύσκολα μαζί τους. Έτσι έμαθαν να ζουν ούτως ή άλλως.
Δύναμη ψυχής πρέπει να ‘χεις για να σταθείς στα δικά σου πόδια και να ζήσεις αξιοπρεπώς αποφεύγοντας, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τα λάθη που έκαναν οι δικοί σου σε ‘σένα. Δεν έχεις την επιλογή να πέσεις ψυχολογικά κι αν το πάθεις θα φας χαστούκι απ’ την καθημερινότητά σου και θα σηκωθείς.
Μπορεί να μην έχεις τις απολαύσεις που έχουν οι συνομήλικοί σου, όπως να ασχοληθείς με το χόμπι που τόσο σου αρέσει ή τα ταξίδια που τόσο πολύ περιμένεις. Μπορεί να μην εκπληρωθούν όλα σου τα όνειρα, όμως καταφέρνεις κι επιβιώνεις κι αυτό είναι το μεγαλύτερο βραβείο της αξιοσύνης σου.
Εξάλλου κανείς δε ζει στην τελική όλα όσα ονειρεύεται. Αφού, απ’ τη φύση του ο άνθρωπος είναι άπληστος. Όσα του δίνεις, τόσα πιο πολλά θέλει. Εσένα, βέβαια, σου στερήθηκαν τα πιο σημαντικά, όμως εδώ είναι η ζωή, μάθε στα χέρια σου και στην καρδιά σου να τα αποκτήσουν από ‘δω και στο εξής. Πείσμωσε και φτιάξε έτσι τη ζωή σου ώστε να ζήσεις όσα σου στέρησαν. Πίστεψέ με θα τη βρεις την άκρη του νήματος και μόνο νικητής θα βγεις.
Να σου πω, καλύτερα που αντιμετώπισες τις δυσκολίες απ’ την αρχή. Τώρα έχεις μια ωριμότητα τέτοια ώστε να είσαι έτοιμος για ακόμα περισσότερες μάχες. Κι αν ισχύει αυτό που είπε ο Ευριπίδης, ότι: «αν αφαιρέσεις την περίοδο που ζεις δυστυχισμένα, τότε σου μένει ένα πολύ μικρό κομμάτι ευτυχίας», να ξέρεις πως αυτή την ευτυχία τη δημιούργησες εσύ με τις δικές σου δυνάμεις.
Αν λοιπόν έμαθες να σου κλείνουν την πόρτα αυτοί που πίστευες για δικούς σου ανθρώπους, το μάθημα που πήρες είναι να ανοίξεις άλλες τόσες, γιατί κατάφερες το πιο σπάνιο: να είσαι δυνατός μόνος. Κατά βάθος, βέβαια, δεν είσαι και τόσο μόνος. Έχει και όμορφες εκπλήξεις πιο κάτω, σύντροφοι ζωής λέγονται, για κοίτα καλύτερα. Είναι το  δώρο σου για όσα τράβηξες.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Δεσμεύονται δύσκολα όσοι πιστεύουν στις σχέσεις...

Τους έχουν χαρακτηρίσει περίεργους, ιδιότροπους και συναισθηματικά ασταθείς. Είναι οι άνθρωποι που αποτελούν το αντίπαλο δέος σε τραπέζια γεμάτα ζευγάρια. Είναι τα παιδιά εκείνα που ανασηκώνουν αδιάφορα τους ώμους στις αδιάκριτες ερωτήσεις συγγενών και φίλων σχετικά με την προσωπική τους ζωή. Είναι εκείνες που δεν ονειρεύονται νυφικά, κι εκείνοι που δεν πιστεύουν πως είναι μισοί για να τους ολοκληρώσει η παρουσία ενός δεύτερου ατόμου.
Μπορεί να είναι διακριτικά ασυμβίβαστοι· να χαμογελάνε με ευγένεια, λέγοντας πως ίσως δεν έχει βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο. Να υποστηρίζουν πως δεν είναι σε φάση δέσμευσης, πως τρέχουν τα επαγγελματικά τους και δεν έχουν καιρό για έρωτες. Ίσως, πάλι, να τους αρκεί η παρέα των φίλων τους και οι στιγμές ανεξαρτησίας που οι ίδιοι χαρίζουν στον εαυτό τους, μην επιδιώκοντας κάτι παραπάνω.
Υπάρχουν και οι σκληροπυρηνικοί του είδους, εκείνοι που αρέσκονται να περηφανεύονται για το ασυμβίβαστο πνεύμα τους που δε χωράει σε καλούπια και κοινωνικές συμβάσεις. Αυτοί που βλέπουν τους ανθρώπους σαν αλυσίδες και τα χάδια τους σαν εν δυνάμει όπλα. Άνθρωποι που εύκολα θα χαρακτήριζες αγρίμια, δεν ανέχονται τίποτα που θα τους στερούσε στο ελάχιστο την προσωπική τους έκφραση κι ελευθερία, γιατί έτσι τους δίδαξε η μοναξιά.
Είναι όλοι εκείνοι οι φίλοι και οι γνωστοί σου που αναρωτιέσαι γιατί είναι μόνοι αφού δεν τους λείπει τίποτα. Είναι αυτοί που ερωτεύονται κάθε δεύτερη Ολυμπιάδα κι ενθουσιάζονται πλέον με ελάχιστα πράγματα στη ζωή τους. Τα αδέσμευτα αυτά πνεύματα, ίσως είναι οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται την έννοια της δέσμευσης καλύτερα από τον καθένα, γι’ αυτό κι επιλέγουν να μην την ξεφτιλίζουν με τυχάρπαστες γνωριμίες.
Μπορεί να γεννήθηκαν έτσι, μπορεί και ν’ αναγκάστηκαν να γίνουν· θέλεις επειδή πίστεψαν νωρίς και διαψεύστηκαν πανηγυρικά; Θέλεις επειδή κάποιος, κάπου, κάποτε τους γκρέμισε τα κάστρα με το έτσι θέλω; Ποιος ξέρει. Αυτό που πολλοί θα αποκαλούσαν δειλία, εκείνοι το ονομάζουν γνώθι σ’ αυτόν και συνεχίζουν τη ζωή τους χωρίς περιττές εντάσεις. Επειδή ξέρουν να περιμένουν.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν αναζητούν το τέλειο· έτσι κι αλλιώς η εμπειρία τους απέδειξε πως έννοιες σαν κι αυτήν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Οι άνθρωποι αυτοί περιμένουν το αληθινό, γνωρίζοντας πόσο χρονοβόρα και ψυχοφθόρα μπορεί να αποδειχθεί μια διαδικασία σαν κι αυτή. Παρατηρούν, κι ονειρεύονται όπως όλοι, όμως δεν αιθεροβατούν.
Είναι αυτοί που βαρέθηκαν να βλέπουν τριγύρω κοσμικούς έρωτες κι αγάπες που τροφοδοτούνται με μερικά like. Αυτοί ξέρουν να λατρεύονται σε παραλίες ή μοναχικά στέκια, και να φωνάζουν την αγάπη τους ψιθυριστά. Είναι εκείνοι που όταν ερωτεύονται δε σου αφήνουν άλλη επιλογή από το να τους εμπιστευτείς. Τα μάτια τους είναι καθαρά και τα χέρια τους αγκαλιάζουν με μια οικειότητα τόσο πρωτοφανή, που καμιά φορά ξενίζει.  Είναι αυτοί που δε θεωρούν καμιά καρδιά παιχνίδι, και φέρονται πάντα όπως θα ήθελαν να τους φερθείς. Είναι τα παιδιά εκείνα που δε φοβάσαι πως θα χάσεις, αλλά αν τα χάσεις δε σου επιτρέπεται να τα ξαναψάξεις.
Δε θα σου πουλήσουν υποσχέσεις, άλλωστε δεν τα πάνε καλά με το παραμύθι. Θα σου δώσουν την αλήθεια τους στο πιάτο, ακόμα κι αν σε πειράξει. Θα σε δοκιμάσουν, θα τεστάρουν τις αντοχές σου και ίσως σε φέρουν στα όριά σου. Θα βάλουν τα δυνατά τους για να σε προστατεύσουν από τη φούρια της αγάπης που βράζει μέσα τους, κι αλίμονό σου αν επιμείνεις. Όσο κι αν αγαπούν τη δέσμευση, δε δέχονται στιγμή να προσκολληθούν. Γι’ αυτούς η αγάπη δεν είναι απλά συναίσθημα, είναι υπόσχεση· γι’ αυτούς οι λέξεις «περίπου» κι «αισθάνομαι» δεν πρέπει ποτέ να συναντιούνται στην ίδια πρόταση.
Ναι, είναι αγρίμια, μα ακόμα κι έτσι, να είσαι βέβαιος πως την αποζητούν την αγάπη, και ίσως τη χρειάζονται πιο πολύ από τον καθένα. Αλλά είναι αρκετά δυνατοί για να ζουν και χωρίς αυτή· κι αν αυτό καμιά φορά τρομάζει εκείνους που βρίσκουν ουσία μόνο στο «μαζί», λίγο τους νοιάζει. Μένουν αυτάρεσκα μόνοι και κατά το διάστημα αυτό πετούν από πάνω τους κάθε μικροσωματίδιο πρώην, επειδή στον έρωτα θέλουν να ξαναγεννιούνται, να τον υποδέχονται σαν άγραφα χαρτιά.
Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν βαθιά πως η αγάπη θα τους βρει, όσο κι αν της κρύβονται, κι αναμένουν με μια ένοχη, αυτοκαταστροφική μανία να τους διαλύσει. Απλώς, γουστάρουν να διαλυθούν για το σωστό άνθρωπο, εκείνον που, πριν τους καταστρέψει θα τους δώσει ένα σωρό λόγους να ξαναπιστέψουν στο απίθανο. Τον άνθρωπο εκείνο που ίσως γίνει κάποιο θαύμα και τους διαψεύσει.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

τι έχει συμβεί στους άνδρες;;;;

Θα έπαιρνα όρκο ότι 15 χρόνια πριν που ξεκίνησα την συναναστροφή μου με το ισχυρό -λέμε τώρα- φύλο, οι άνδρες ήταν αλλιώς. Σήμερα παρατηρώ τρομακτικές αλλαγές.

Η συντριπτική πλειοψηφία, αφορά σε αδύναμα αγόρια που δυσκολεύονται να διαχειριστούν τη δουλειά τους, τις σχέσεις τους, να αναλάβουν απλές υποχρεώσεις, που εύκολα πέφτουν σε κατάθλιψη και έχουν έντονες διαταραχές διάθεσης. 

Και καλά, αυτούς που είναι 40+ να τους δικαιολογήσω. Περάσανε και ένα Τσέρνομπιλ και μπορεί εκείνη η ραδιενέργεια στις ντομάτες και στα κοτόπουλα που φάγανε τότε να τους έχει μεταλλάξει.
Οι νεότεροι όμως; Αυτοί που είναι στα 20+; Αυτοί τι δικαιολογία έχουν να είναι ορκισμένοι εργένηδες επειδή πληγώθηκαν από μια γκόμενα στο παρελθόν; Τι ευαισθησία και κακό είναι αυτή;
Κατανοώ απόλυτα να θέλουν να κάνουν τη ζωή τους, να έχουν ελεύθερες σχέσεις, να μη δεσμεύονται επειδή θέλουν να αποκτήσουν εμπειρίες. Με την ευχή μου και εγώ μαζί τους. Όταν όμως μιλούν για τραυματικές εμπειρίες που τους άφησαν ανάπηρους συναισθηματικά, πραγματικά αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με τους άνδρες.

Στο συλλογικό ασυνείδητο οι άνδρες είναι καταγεγραμμένοι ως ισχυρό φύλο, φτιαγμένοι από ανθεκτικό υλικό, με σωματική και ψυχική ρώμη ώστε να στηρίζει γυναίκες και παιδιά.
Γι’αυτό άλλωστε πήγαιναν εκείνοι στον πόλεμο, γιατί άντεχαν τις κακουχίες και τις δυσκολίες. Οι άνδρες δε φοβούνται. Κι αν φοβούνται παλεύουν και νικούν τον φόβο τους. 
Τα παραμύθια είναι γεμάτα πρίγκιπες που περνούν του λιναριού τα πάθη για να σώσουν το κορίτσι. Ο ελληνικός και ξένος κινηματογράφος είναι γεμάτος ήρωες που διεκδικούν την γυναίκα και αντέχουν για πάρτη της τα χίλια μύρια βάσανα.
Μπορεί να πληγώνονται αλλά πάνε παρακάτω και δε φοβούνται. Ενίοτε εγκαταλείπουν τον έρωτα της ζωής τους, αφού τους έχει πρήξει, και πάνε να βρούνε μια άλλη γυναίκα που να αξίζει τον κόπο. Είναι αποφασισμένοι να γιατρευτούν κι όχι να περιφερουν τις πληγές τους και να τις διαφημίζουν.
Φαντάζεστε τον Ρετ Μπάτλερ να κάθεται και να λέει στην επόμενη γυναίκα που ερωτεύεται ότι «Ξέρεις, εμένα η Σκάρλετ με πλήγωσε και δεν εμπιστεύομαι τις γυναίκες»;  Ήμαρτον!

Για κάποιο λόγο, που ίσως μόνο η ψυχιατρική μπορεί να μας εξηγήσει, οι άνδρες έχουν χάσει τον ρόλο και την δύναμή τους. Ο μετροσέξουαλ άνδρας που τόσο θαυμάζουμε φαίνεται ότι δεν έχει τόσο ισχυρά ανδρικά χαρακτηριστικά.
Ξυρίζει το στέρνο και τα πόδια του, φοράει ψαγμένα αρώματα για να ξεχωρίζει, αγχώνεται για τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά του, αγωνιά για το χρόνο που περνά και τις ρυτίδες που κάνει και τελικά πληγώνεται από μια γυναίκα τόσο ώστε να μην αφήνεται να ερωτευτεί ξανά.

Πρόκειται για μια πραγματικότητα που οι γυναίκες καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Μπορείτε να συγκινηθείτε από το δράμα τους και να τους συντρέξετε. Να κάνετε τις μητέρες Τερέζες και να τους αποδείξετε ότι εσείς μπορείτε να τους θεραπεύσετε και να γιατρέψετε τις πληγές που τους άνοιξε εκείνη η σκύλα.
Επίσης μπορείτε να φύγετε και να αφήσετε τη θεραπεία τους σε κάποιον πιο ειδικό, ίσως σε κάποιον ψυχολόγο.  Ακόμη, μπορείτε να μη σχετιστείτε καθόλου με αυτούς τους άνδρες αφού πρόκειται για ψυχοφθόρα διαδικασία.

Ό,τι κι αν επιλέξετε, προτείνω να έχετε στο μυαλό σας το εξής : Ένας άνδρας με αδυναμίες είναι εξαιρετικά γοητευτικός. Ένας αδύναμος άνδρας όμως είναι οι εφτά πληγές του Φαραώ Μαζεμένες.

Ενα διαφορετικό είδος γυναικας...

Τις βλέπεις, τις αναγνωρίζεις πριν σου συστηθούν. Είναι οι γυναίκες εκείνες που κινούνται σε ένα χώρο και σκάνε νοερά πυροτεχνήματα· όχι επειδή είναι οι πιο όμορφες, όμορφες είναι πολλές. Ούτε επειδή είναι ψηλές ή αδύνατες. Δεν έχει σημασία η ηλικία ή το μορφωτικό τους επίπεδο. Δε μοιάζουν στα κορίτσια των περιοδικών, το ξέρουν και έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα από καιρό. Είναι όμως που μοιάζουν αλλιώτικες από τις άλλες με έναν τρόπο δικό τους, και που τα μάτια τους έχουν εκείνη τη σπάνια σπίθα που έχει το βλέμμα των ανθρώπων που η ευτυχία τους έχει πάψει να καθορίζεται από τη γνώμη των άλλων. 

Οι γυναίκες αυτές έχουν χάρισμα. Γιατί ψεύτικη βλεφαρίδα και μεταξένιες τρέσες μπορούν να αγοράσουν πολλές. Είδες όμως να πουλάνε πουθενά χάρισμα; Δεν είδες. Και αυτές το ξέρουν το δώρο που τους χάρισε ο Θεός και το φέρουν περήφανες μαζί τους παντού. 

Οι γυναίκες αυτές ξέρουν να κοιτάζουν ψηλά, όχι όμως αφ’ υψηλού. Κλαίνε πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά δεν κλαίγονται. Έχουν να περηφανευτούν για πολλά, όμως δεν παριστάνουν τις σπουδαίες. Γιατί δεν τους ήρθαν όλα εύκολα ξέρεις, αλλά ακόμα κι έτσι τα κατάφεραν· και αν δε δούλεψε ο ένας τρόπος βρήκαν δεύτερο, και αν δε δούλεψε κι αυτός βρήκαν άλλους δέκα, αλλά δεν τα παράτησαν. Σιχαίνονται να τα παρατάνε. 

Δεν ανταγωνίζονται τις άλλες γυναίκες, ανταγωνίζονται τον εαυτό τους, γιατί ξέρουν ποιες είναι και δε μασάνε το παραμυθάκι των media που τις θέλει τέλειες. Τι θα πει «τέλειο» δηλαδή; Ούτε έχουν ανάγκη την επιβεβαίωσή σου. Δεν ενδιαφέρονται αν τις εγκρίνεις, δεν ξεγυμνώνονται για μερικά like, δεν προκαλούν για να τις προσέξεις. Γιατί θα τις προσέξεις φίλε μου, θέλεις δε θέλεις. Και αν δεν τις γουστάρεις στην τελική, λίγο τις νοιάζει. Από επιβεβαίωση έχουν χορτάσει, άλλα ζητά η ψυχούλα τους. 

Δεν εντυπωσιάζονται από ακριβά αυτοκίνητα και κοιλιακούς· Μπορεί να σου φαίνεται περίεργο, αλλά δεν κοστίζουν τέτοιες γυναίκες. Αξίζουν όμως όλα τα λεφτά του κόσμου. Δε θα τις ρίξεις με κομπλιμέντα και μεγάλα λόγια λοιπόν, άσε αυτά που ξέρεις. Αυτά εκεί που σε παίρνει. Πράξεις θέλουνε και μπέσα, γι’αυτό συνήθως μένουν μόνες τους και ο κύκλος τους είναι μικρός. Γιατί προτιμάνε τη μοναξιά από το να είναι με κάποιον που δε θαυμάζουν, που δεν τους συναρπάζει. Δεν έχουν καιρό για τέτοια. Άλλωστε οι αδύναμοι δεν καταφέρνουν να τις φέρουν βόλτα και, αργά ή γρήγορα, το βάζουν στα πόδια. Και αυτές οι γυναίκες, αν κάτι σιχάθηκαν στη ζωή τους, είναι η ανθρώπινη δειλία. 

Και αν μια τέτοια γυναίκα πέσει στο κρεβάτι σου, μη μου περνιέσαι και για πολύ σπουδαίος. Δεν την κατάφερες φίλε μου, μη μπερδεύεσαι. Μόνη της σου δόθηκε. Και μη νομίζεις πως την κατέκτησες βλέποντάς την γυμνή· γιατί τέτοιες γυναίκες τις βλέπεις γυμνές μόνο όταν αγαπήσουν, και αυτές δεν αγαπάνε εύκολα. Δεν πέφτουν στην παγίδα του έρωτα, γιατί ο έρωτας περιλαμβάνει αιματηρά πάρε δώσε και αυτές δε γουστάρουν τις κενές δοσοληψίες που επιβάλει η ωμή λογική της σύγχρονης πραγματικότητας. Τις μάχες τους έχουν μάθει να τις επιλέγουν οι ίδιες, και για να πολεμήσουν για σένα πρέπει να σε θεωρήσουν τρόπαιο. Είσαι; 

Και αν τις γνωρίσεις λίγο καλύτερα και φοβηθούν μήπως σε αγαπήσουν, λίγο πριν το «μαζί» θα σου βγάλουν τον χειρότερό τους εαυτό, τον απαιτητικό, τον ιδιότροπο. Θα σου πετάξουν όλα τα ελαττώματά τους φόρα παρτίδα, χωρίς να τις νοιάζει αν τις διώξεις. Αυτός είναι άλλωστε ο τρόπος τους να ξεχωρίζουν τους γενναίους. Γιατί αν φύγεις, σημαίνει πως έτσι κι αλλιώς θα την έκανες στα ζόρικα, οπότε ας ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα. Δε θέλουν φρου-φρου και δηθενιές, ανθρώπους θέλουν να ξαποσταίνουν, γιατί κουράζει να είσαι τόσο δυνατός καμιά φορά. Ανθρώπους ισχυρούς, να τις βάζουν στη θέση τους με αγάπη όταν παραφέρονται. 

Και αν έχεις την τύχη να σε αγαπήσει μία από αυτές τις γυναίκες, να την προσέχεις σαν θησαυρό. Γιατί μπροστά σου θα σταθεί γυμνή και άοπλη, κι εσύ θα πρέπει να την αγκαλιάσεις, καθώς η αδυναμία είναι κάτι που δεν έχει συνηθίσει. Για εσένα θα παλέψει μάχες που δεν έχεις φανταστεί και θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τους δαίμονές της, οπότε μη την απογοητεύσεις. Γιατί είναι πολύ δύσκολο, ξέρεις, να ισορροπείς ανάμεσα σε ατσάλινο μυαλό και εύθραυστη καρδιά, αλλά όποτε χρειαστεί το καταφέρνουν και αυτό. Γιατί γυναίκες σαν και αυτές λυγίζουν, δε σπάνε. Και αν προσπαθήσεις να τις κομματιάσεις, καλύτερα ν’αρχίσεις να τρέχεις πριν ξανασταθούν όρθιες...

Merry Christmas