Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

τι έχει συμβεί στους άνδρες;;;;

Θα έπαιρνα όρκο ότι 15 χρόνια πριν που ξεκίνησα την συναναστροφή μου με το ισχυρό -λέμε τώρα- φύλο, οι άνδρες ήταν αλλιώς. Σήμερα παρατηρώ τρομακτικές αλλαγές.

Η συντριπτική πλειοψηφία, αφορά σε αδύναμα αγόρια που δυσκολεύονται να διαχειριστούν τη δουλειά τους, τις σχέσεις τους, να αναλάβουν απλές υποχρεώσεις, που εύκολα πέφτουν σε κατάθλιψη και έχουν έντονες διαταραχές διάθεσης. 

Και καλά, αυτούς που είναι 40+ να τους δικαιολογήσω. Περάσανε και ένα Τσέρνομπιλ και μπορεί εκείνη η ραδιενέργεια στις ντομάτες και στα κοτόπουλα που φάγανε τότε να τους έχει μεταλλάξει.
Οι νεότεροι όμως; Αυτοί που είναι στα 20+; Αυτοί τι δικαιολογία έχουν να είναι ορκισμένοι εργένηδες επειδή πληγώθηκαν από μια γκόμενα στο παρελθόν; Τι ευαισθησία και κακό είναι αυτή;
Κατανοώ απόλυτα να θέλουν να κάνουν τη ζωή τους, να έχουν ελεύθερες σχέσεις, να μη δεσμεύονται επειδή θέλουν να αποκτήσουν εμπειρίες. Με την ευχή μου και εγώ μαζί τους. Όταν όμως μιλούν για τραυματικές εμπειρίες που τους άφησαν ανάπηρους συναισθηματικά, πραγματικά αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με τους άνδρες.

Στο συλλογικό ασυνείδητο οι άνδρες είναι καταγεγραμμένοι ως ισχυρό φύλο, φτιαγμένοι από ανθεκτικό υλικό, με σωματική και ψυχική ρώμη ώστε να στηρίζει γυναίκες και παιδιά.
Γι’αυτό άλλωστε πήγαιναν εκείνοι στον πόλεμο, γιατί άντεχαν τις κακουχίες και τις δυσκολίες. Οι άνδρες δε φοβούνται. Κι αν φοβούνται παλεύουν και νικούν τον φόβο τους. 
Τα παραμύθια είναι γεμάτα πρίγκιπες που περνούν του λιναριού τα πάθη για να σώσουν το κορίτσι. Ο ελληνικός και ξένος κινηματογράφος είναι γεμάτος ήρωες που διεκδικούν την γυναίκα και αντέχουν για πάρτη της τα χίλια μύρια βάσανα.
Μπορεί να πληγώνονται αλλά πάνε παρακάτω και δε φοβούνται. Ενίοτε εγκαταλείπουν τον έρωτα της ζωής τους, αφού τους έχει πρήξει, και πάνε να βρούνε μια άλλη γυναίκα που να αξίζει τον κόπο. Είναι αποφασισμένοι να γιατρευτούν κι όχι να περιφερουν τις πληγές τους και να τις διαφημίζουν.
Φαντάζεστε τον Ρετ Μπάτλερ να κάθεται και να λέει στην επόμενη γυναίκα που ερωτεύεται ότι «Ξέρεις, εμένα η Σκάρλετ με πλήγωσε και δεν εμπιστεύομαι τις γυναίκες»;  Ήμαρτον!

Για κάποιο λόγο, που ίσως μόνο η ψυχιατρική μπορεί να μας εξηγήσει, οι άνδρες έχουν χάσει τον ρόλο και την δύναμή τους. Ο μετροσέξουαλ άνδρας που τόσο θαυμάζουμε φαίνεται ότι δεν έχει τόσο ισχυρά ανδρικά χαρακτηριστικά.
Ξυρίζει το στέρνο και τα πόδια του, φοράει ψαγμένα αρώματα για να ξεχωρίζει, αγχώνεται για τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά του, αγωνιά για το χρόνο που περνά και τις ρυτίδες που κάνει και τελικά πληγώνεται από μια γυναίκα τόσο ώστε να μην αφήνεται να ερωτευτεί ξανά.

Πρόκειται για μια πραγματικότητα που οι γυναίκες καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Μπορείτε να συγκινηθείτε από το δράμα τους και να τους συντρέξετε. Να κάνετε τις μητέρες Τερέζες και να τους αποδείξετε ότι εσείς μπορείτε να τους θεραπεύσετε και να γιατρέψετε τις πληγές που τους άνοιξε εκείνη η σκύλα.
Επίσης μπορείτε να φύγετε και να αφήσετε τη θεραπεία τους σε κάποιον πιο ειδικό, ίσως σε κάποιον ψυχολόγο.  Ακόμη, μπορείτε να μη σχετιστείτε καθόλου με αυτούς τους άνδρες αφού πρόκειται για ψυχοφθόρα διαδικασία.

Ό,τι κι αν επιλέξετε, προτείνω να έχετε στο μυαλό σας το εξής : Ένας άνδρας με αδυναμίες είναι εξαιρετικά γοητευτικός. Ένας αδύναμος άνδρας όμως είναι οι εφτά πληγές του Φαραώ Μαζεμένες.

Ενα διαφορετικό είδος γυναικας...

Τις βλέπεις, τις αναγνωρίζεις πριν σου συστηθούν. Είναι οι γυναίκες εκείνες που κινούνται σε ένα χώρο και σκάνε νοερά πυροτεχνήματα· όχι επειδή είναι οι πιο όμορφες, όμορφες είναι πολλές. Ούτε επειδή είναι ψηλές ή αδύνατες. Δεν έχει σημασία η ηλικία ή το μορφωτικό τους επίπεδο. Δε μοιάζουν στα κορίτσια των περιοδικών, το ξέρουν και έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα από καιρό. Είναι όμως που μοιάζουν αλλιώτικες από τις άλλες με έναν τρόπο δικό τους, και που τα μάτια τους έχουν εκείνη τη σπάνια σπίθα που έχει το βλέμμα των ανθρώπων που η ευτυχία τους έχει πάψει να καθορίζεται από τη γνώμη των άλλων. 

Οι γυναίκες αυτές έχουν χάρισμα. Γιατί ψεύτικη βλεφαρίδα και μεταξένιες τρέσες μπορούν να αγοράσουν πολλές. Είδες όμως να πουλάνε πουθενά χάρισμα; Δεν είδες. Και αυτές το ξέρουν το δώρο που τους χάρισε ο Θεός και το φέρουν περήφανες μαζί τους παντού. 

Οι γυναίκες αυτές ξέρουν να κοιτάζουν ψηλά, όχι όμως αφ’ υψηλού. Κλαίνε πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά δεν κλαίγονται. Έχουν να περηφανευτούν για πολλά, όμως δεν παριστάνουν τις σπουδαίες. Γιατί δεν τους ήρθαν όλα εύκολα ξέρεις, αλλά ακόμα κι έτσι τα κατάφεραν· και αν δε δούλεψε ο ένας τρόπος βρήκαν δεύτερο, και αν δε δούλεψε κι αυτός βρήκαν άλλους δέκα, αλλά δεν τα παράτησαν. Σιχαίνονται να τα παρατάνε. 

Δεν ανταγωνίζονται τις άλλες γυναίκες, ανταγωνίζονται τον εαυτό τους, γιατί ξέρουν ποιες είναι και δε μασάνε το παραμυθάκι των media που τις θέλει τέλειες. Τι θα πει «τέλειο» δηλαδή; Ούτε έχουν ανάγκη την επιβεβαίωσή σου. Δεν ενδιαφέρονται αν τις εγκρίνεις, δεν ξεγυμνώνονται για μερικά like, δεν προκαλούν για να τις προσέξεις. Γιατί θα τις προσέξεις φίλε μου, θέλεις δε θέλεις. Και αν δεν τις γουστάρεις στην τελική, λίγο τις νοιάζει. Από επιβεβαίωση έχουν χορτάσει, άλλα ζητά η ψυχούλα τους. 

Δεν εντυπωσιάζονται από ακριβά αυτοκίνητα και κοιλιακούς· Μπορεί να σου φαίνεται περίεργο, αλλά δεν κοστίζουν τέτοιες γυναίκες. Αξίζουν όμως όλα τα λεφτά του κόσμου. Δε θα τις ρίξεις με κομπλιμέντα και μεγάλα λόγια λοιπόν, άσε αυτά που ξέρεις. Αυτά εκεί που σε παίρνει. Πράξεις θέλουνε και μπέσα, γι’αυτό συνήθως μένουν μόνες τους και ο κύκλος τους είναι μικρός. Γιατί προτιμάνε τη μοναξιά από το να είναι με κάποιον που δε θαυμάζουν, που δεν τους συναρπάζει. Δεν έχουν καιρό για τέτοια. Άλλωστε οι αδύναμοι δεν καταφέρνουν να τις φέρουν βόλτα και, αργά ή γρήγορα, το βάζουν στα πόδια. Και αυτές οι γυναίκες, αν κάτι σιχάθηκαν στη ζωή τους, είναι η ανθρώπινη δειλία. 

Και αν μια τέτοια γυναίκα πέσει στο κρεβάτι σου, μη μου περνιέσαι και για πολύ σπουδαίος. Δεν την κατάφερες φίλε μου, μη μπερδεύεσαι. Μόνη της σου δόθηκε. Και μη νομίζεις πως την κατέκτησες βλέποντάς την γυμνή· γιατί τέτοιες γυναίκες τις βλέπεις γυμνές μόνο όταν αγαπήσουν, και αυτές δεν αγαπάνε εύκολα. Δεν πέφτουν στην παγίδα του έρωτα, γιατί ο έρωτας περιλαμβάνει αιματηρά πάρε δώσε και αυτές δε γουστάρουν τις κενές δοσοληψίες που επιβάλει η ωμή λογική της σύγχρονης πραγματικότητας. Τις μάχες τους έχουν μάθει να τις επιλέγουν οι ίδιες, και για να πολεμήσουν για σένα πρέπει να σε θεωρήσουν τρόπαιο. Είσαι; 

Και αν τις γνωρίσεις λίγο καλύτερα και φοβηθούν μήπως σε αγαπήσουν, λίγο πριν το «μαζί» θα σου βγάλουν τον χειρότερό τους εαυτό, τον απαιτητικό, τον ιδιότροπο. Θα σου πετάξουν όλα τα ελαττώματά τους φόρα παρτίδα, χωρίς να τις νοιάζει αν τις διώξεις. Αυτός είναι άλλωστε ο τρόπος τους να ξεχωρίζουν τους γενναίους. Γιατί αν φύγεις, σημαίνει πως έτσι κι αλλιώς θα την έκανες στα ζόρικα, οπότε ας ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα. Δε θέλουν φρου-φρου και δηθενιές, ανθρώπους θέλουν να ξαποσταίνουν, γιατί κουράζει να είσαι τόσο δυνατός καμιά φορά. Ανθρώπους ισχυρούς, να τις βάζουν στη θέση τους με αγάπη όταν παραφέρονται. 

Και αν έχεις την τύχη να σε αγαπήσει μία από αυτές τις γυναίκες, να την προσέχεις σαν θησαυρό. Γιατί μπροστά σου θα σταθεί γυμνή και άοπλη, κι εσύ θα πρέπει να την αγκαλιάσεις, καθώς η αδυναμία είναι κάτι που δεν έχει συνηθίσει. Για εσένα θα παλέψει μάχες που δεν έχεις φανταστεί και θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τους δαίμονές της, οπότε μη την απογοητεύσεις. Γιατί είναι πολύ δύσκολο, ξέρεις, να ισορροπείς ανάμεσα σε ατσάλινο μυαλό και εύθραυστη καρδιά, αλλά όποτε χρειαστεί το καταφέρνουν και αυτό. Γιατί γυναίκες σαν και αυτές λυγίζουν, δε σπάνε. Και αν προσπαθήσεις να τις κομματιάσεις, καλύτερα ν’αρχίσεις να τρέχεις πριν ξανασταθούν όρθιες...

Merry Christmas


Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά....Τσάρλι Τσάπλιν

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΟΔΟΧΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”. Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζώ στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν. Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες. Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!

Τσάρλι Τσάπλιν….
Παραφροσύνη είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα... Einstein

Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Φίλος είναι κάποιος που σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου.
Jim Morrison

Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

Η ζωη και τα πρέπει....C. Bukowski

Η ζωή είναι περίεργη καθώς την ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα.

Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σου είναι αρκετή.

Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..

Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.

Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.

Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.

Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.

Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.

Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.

Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.

Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου.

Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.

Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.

Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.

Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, την θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.

Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.

Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.

Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.

Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.

Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.

Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.

Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.

Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.

Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.

Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο.

Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.

Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.

Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ.

Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή άλλου, σε εκείνο το “εκεί” που τόσο σου έχει λείψει.

Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.

Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.

Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.

Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.

Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.

“You have to die a few times before you can really live” C. Bukowski 

Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

Αποβάλλετε από τη ζωή σας, εκείνους που τη δηλητηριάζουν....

Η ποιότητα της ζωής εξαρτάται από το είδος των σχέσεων που καλλιεργούμε ή αλλιώς από τις δυναμικές των κοινωνικών μας δικτύων. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση ατόμων με τεράστια αυτογνωσία, οι ετεροκαθορισμοί επηρεάζουν ακόμα και τον τρόπο, που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό.
Ο τακτικός απολογισμός των καταστάσεων, που μας καθηλώνουν και η αποτίμηση των προσώπων, που επιβραδύνουν την ψυχολογική, πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη είναι επιτακτικός.
Τα πρόσωπα αυτά, που κρυφά ή φανερά, αλλά σίγουρα λανθασμένα, μοιάζουν με αναγκαία κακά, δημιουργούν μια αρνητική κουλτούρα, ένα νοσηρό κλίμα, στο οποίο εγκλωβίζουν. Παραδόξως, παίρνουν και τη μορφή εκείνου, που θα μας βγάλει από την δεινή θέση, για την οποία εκείνα εν πολλοίς ευθύνονται.
Μοιάζουν με τους τωρινούς σωτήρες πολιτικούς, που θα μας απαλλάξουν από την κρίση, που οι ίδιοι επεδίωξαν. Όμως είναι πολύ πιο επικίνδυνα, επειδή εκμεταλλεύονται τους φόβους, τις ενοχές, την αγάπη, την ανάγκη, το καθήκον και την φιλοτιμία. Αλλά κυρίως, επειδή είναι προσφιλή, και η αγωνία της μοναξιάς ή της περιθωριοποίησης ζοφερή.
Θα τα αναγνωρίσετε εύκολα, επειδή αντιστέκονται σε κάθε εγχείρημα για αλλαγή. Κι αυτό γιατί η μεταβολή της ψυχολογικής σας ισορροπίας και η έκθεση σε νέα ερεθίσματα και πρόσωπα μπορεί να  τα αποκαθηλώσει από το βάθρο, στο οποίο εσείς οι ίδιοι τα ενθρονίσατε.
Θα φανερωθούν εύκολα, επειδή καμιά φορά σας σπρώχνουν άκριτα προς την αλλαγή, χωρίς να σας προειδοποιούν για τις συνέπειες, με μόνο στόχο να επιστρέψετε ηττημένοι πίσω.
Θα τα διακρίνετε, καθώς δημιουργούν και παίζουν με τις ανασφάλειες, καθώς αντιλαμβάνονται εύκολα την εξαρτητική σχέση και λόγο στο λόγο φροντίζουν να τη συντηρούν και να την επιτείνουν.
Τρέφονται με την υποσυνείδητη πεποίθηση κάθε ανθρώπου πως ο ίδιος αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος (όπως και η Γη για τους αρχαίους) και πως όλα περιστρέφονται γύρω από το υπερτροφικό ή αδύναμο εγώ, που ζητά επιβεβαίωση και ανατροφοδότηση.
Εξαφανίστε από τη ζωή σας τους μίζερους χαρακτήρες, εκείνους που δεν μπορούν να ευχαριστηθούν τη στιγμή, αντλούν ηδονή όμως με το να καθιστούν εσάς συνεργούς στην κακοδαιμονία και τη γκρίνια. Αποδέκτες καθώς καθίστασθε των αρνητικών συναισθημάτων, σταδιακά, είτε ενστερνίζεστε τη φιλοσοφία τους είτε είστε έτοιμοι να εκραγείτε, συνήθως σε αθώα θύματα. Μην τους απαντάτε, μην δικαιολογείστε, μην συνδιαλέγεστε. Δεν το επιθυμούν και δεν πρόκειται να αλλάξουν.
Εξορίστε όσους υποτιμούν την αξία σας, υποδαυλίζουν την αμφιβολία, μαραίνουν την αυτοεκτίμηση. Αλλά πρώτα φροντίστε να αποκτήσετε μια δόση υπερηφάνειας, που θα σας κάνει να πιστέψετε πως σε εσωτερικές αρετές κρύβεται ο θησαυρός κάθε ανθρώπου.
Ρίξτε στην πυρά εκείνους που παίρνουν τη ζωή, τους τύπους, τις διαδικασίες, τις συμβάσεις υπερβολικά σοβαρά. Τα χρόνια που απομένουν είναι τόσο πολύτιμα, που η κατασπατάλησή τους σε ανθρώπινες ματαιοδοξίες, κοινωνικά θέσφατα και υποκριτικά μετερίζια είναι ανούσια.
Απομονώστε τους κόλακες, αυτούς που σας επαινούν σε κάθε περίσταση, ετούτους που στους ανώτερους φέρονται δουλικά και σε όσους εκλαμβάνουν ως κατώτερους, δυναστικά. Σας σπρώχνουν σε περιπέτειες, για να σας δουν να καταστρέφεστε, σας παρουσιάζουν τις μισές αλήθειες και αλλοιωμένα τα δεδομένα.
Αντιληφθείτε τους ανέντιμους, που θα σας υποσκάψουν και θα σας τη φέρουν πισώπλατα. Αν στο περιβάλλον σας υπάρχουν παρόμοιοι, θα ενεδρεύουν σε κάθε σας προσπάθεια και θα καιροφυλαχτούν σε κάθε σας λάθος. Μην συσχετίζεσθε μαζί τους κι αν δεν είναι αυτό εφικτό, αποκαλύψτε τους πρώτοι.
Γίνετε ξένοι προς άτομα δίχως χιούμορ, αποξενωθείτε από εκείνους που δεν μπορούν να αυτοσαρκαστούν, από τους υπερευαίσθητους και ευερέθιστους. Το μόνο που επιδιώκουν είναι να σας αναγκάζουν διαρκώς να απολογείστε.
Αποφύγετε τους λογάδες, τους φλύαρους, την κομπορρημοσύνη και τον πομφολυγισμό.  Οι περιττές λέξεις, ο πλεονασμός και οι τάχα ρηξικέλευθες αποφάνσεις απλά καλύπτουν την αδυναμία τους να διατυπώσουν οτιδήποτε ουσιώδες.
Πατάξτε τους προφήτες, τους μάντεις που ελλοχεύουν όχι προς χάριν της πρόληψης, αλλά για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, ώστε τα γεγονότα και οι πράξεις να έχουν την έκβαση, που θέλουν.
Να είστε επιφυλακτικοί όταν συναναστρέφεστε με άτομα, που δεν έχουν κανένα σχέδιο, στόχο ή προοπτική. Όσους αρμενίζουν χωρίς πυξίδες και στρατηγική και αλλάζουν κάθε τόσο τις πορείες τους, ανάλογα με τον άνεμο και τις συνθήκες.
Επιστέγασμα των θεωριών είναι οι πράξεις. Μην διακυβεύετε την ενέργειά σας με όσους χρησιμοποιούν τις θεωρίες, τα συνθήματα, τις κραυγές, για να αποκτήσουν προσωπική ταυτότητα. Ακόμα και η αγάπη μετριέται με το πλήθος των θυσιών, που είναι έτοιμος να κάνει κάποιος για σας. Τα υπόλοιπα είναι συμβιβασμός.
Συνεπακολούθως, αποστομώστε τους δήθεν, τους επιφανειακούς, εκείνους που χρησιμοποιούν την κουλτούρα, την αναζήτηση, την κοινωνική ευαισθησία, για να εντυπωσιάζουν και να γίνονται αποδεκτοί.
Η ηθική έχει ένα αξιοπρόσεκτο χαρακτηριστικό: Αν την αγνοήσεις στο ελάχιστο, είσαι έτοιμος και για τα σημαντικά να την αποκηρύξεις. Εναντιωθείτε στους ασυνεπείς, στα πρόσωπα που είναι διατεθειμένα να παραβούν, να σκευωρήσουν, να δράσουν παράτυπα. Συμπαρασύρουν με τα στιγμιαία οφέλη, που αποκομίζουν.
Ο έρωτας δωρήθηκε στους ανθρώπους για να δίνει χαρά. Αν ο σύντροφος συνέχεια σας ταλαιπωρεί με αμφιθυμίες, οπισθοχωρήσεις, βολέματα, υπεκφυγές, απιστίες, τότε δεν είναι για σας. Στα ερωτικά μην επαναπαυθείτε με τίποτα λιγότερο από όσο αξίζετε.
Μην απαιτείτε την ευτυχία, αν πρώτα δεν έχετε προπαρασκευασθεί να την χαρίσετε σε άλλους. Αντισταθείτε στους επηρμένους, που ζητούν, χωρίς να έχουν αποδείξει ότι μπορούν να ανταποδώσουν.
Αναγνωρίστε τα παράσιτα, τους ξενιστές, αυτούς που, ενώ φαντάζουν εξαρτημένοι από σας,στην πραγματικότητα απομυζούν τις δυνάμεις σας, αποστραγγίζουν τη δύναμή σας, δοκιμάζουν τα όρια και τις αντοχές σας. Μπορεί αρχικά να κολακευθείτε από την ψευδεπίγραφη σχέση υποτακτικής συνδιαλλαγής, αλλά όταν θα έχετε εξαντληθεί, αυτοί θα συνεχίσουν ακάθεκτοι, για να συναντήσουν το επόμενο ανυποψίαστο θύμα.
Μην δίνετε σημασία σε κουτσομπόληδες, επειδή οι αναλύσεις τους περί συμπεριφορών και κινήτρων είναι κατάπτυστες και γιατί το αντίτιμο της στρεβλής πληροφορίας είναι ο καταποντισμός σας στους άλλους από τα αμετροεπή στόματά τους.

(Ευστράτιος Παπάνης-Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου)

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Δεν είσαι ο ένας και μοναδικός....

Λένε πως οι άνθρωποι βρίσκονται σε συνεχή αναζήτηση για το έτερον τους ήμισυ ή αλλιώς αυτόν τον ένα και μοναδικό που θα τους κάνει νιώσουν ότι, επιτελούς, έφτασαν στον προορισμό τους. 
Κι ίσως αυτό ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις. Ποτέ δεν παύουμε ν’ αναζητούμε τον έρωτα. 
Είναι ένα απαραίτητο κομμάτι για να συμπληρωθεί η προσωπική μας ευτυχία. Όμως, στην προσπάθειά μας (κάποιες φορές κι απεγνωσμένη) να ρίξουμε άγκυρα και να μείνουμε σ’ ένα ασφαλές λιμάνι, κάνουμε λάθος επιλογές ή μένουμε με τους λάθους ανθρώπους, για τους λάθους λόγους. 
Γραπωνόμαστε από το πρώτο κλαρί που βρίσκουμε μπροστά μας, φοβούμενοι μη μας παρασύρει το ποτάμι της μοναξιάς, ακόμη κι αν αυτό είναι σαπισμένο. Προχωράμε, αγνοώντας τα υποσυνείδητα μηνύματα που στέλνει η καρδιά, ότι αυτός δεν είναι ο «ένας». 
Αυτό συνήθως συμβαίνει επειδή ευχόμαστε ότι στην πορεία τα πράγματα θ’ αλλάξουν, ή επειδή φοβόμαστε μη μείνουμε στο ράφι ή γιατί ήμασταν ερωτευμένοι σ’ ένα πρώτο στάδιο κι ίσως δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι τα αισθήματά μας έκαναν φτερά. 
Τι γίνεται, λοιπόν, όταν νιώθουμε ότι ο σύντροφός μας δεν είναι τελικά αυτός με τον οποίο φανταζόμαστε την υπόλοιπή μας ζωή μαζί; 
Τι γίνεται όταν δε μας ολοκληρώνει, όταν δεν μπορούμε να τον φανταστούμε να στέκεται δίπλα μας γαμπρός ή νύφη στην εκκλησία κι έπειτα γονιός των παιδιών μας; Τι γίνεται όταν μας τρομάζει αυτό σαν ιδέα; 
Ίσως ακουστεί εγωιστικό, όμως τότε πρέπει να φύγεις, προτού μπεις βαθιά στο βάλτο και δεν έχεις πλέον τη δύναμη να τραβηχτείς έξω. 
Είναι άδικο και για ‘σένα, αλλά κυρίως για το άτομο που έχεις απέναντί σου και που ίσως αυτή τη στιγμή μαζεύει λεφτά για να αγοράσει ένα ακριβό δαχτυλίδι αρραβώνων ή σχεδιάζει δραστικές αλλαγές στη ζωή του που περιλαμβάνουν και το σύντροφό του.  
Όσο, όμως, ο ένας ελπίζει και προγραμματίζει, ο άλλος πνίγεται όλο και πιο πολύ
Το να μείνεις με κάποιον επειδή δεν αντέχεις να βιώσεις τον χωρισμό ή φοβάσαι μη σε βγάλουν στο κλαρί οι φίλοι του ή χειρότερα ακόμη τον λυπάσαι, καταστρέφεις όχι μόνο τη δική σου ζωή, αλλά και τη δική του. 
Αν δε νιώθεις ότι αυτός είναι ο «ένας» τώρα, δε θα το νιώσεις ποτέ. 
Κι αν μετά το ζευγάρι εγκλωβιστεί σε μα τέτοια σχέση, τότε θα χάσει τον εαυτό του και θα γεννιούνται συνεχώς προβλήματα από το πουθενά.  
Εξάλλου, δεν είσαι πλέον είκοσι χρονών. Τότε όλα ήταν πιο απλά. Είχες τον χρόνο να βγεις ραντεβού, να πειραματιστείς, να κάνεις σχέσεις. Σχέσεις που ήξερες ότι το πιο πιθανόν ήταν να έχουν ημερομηνία λήξης. 
Τώρα, κοντά στα τριάντα η αναζήτηση για την πραγματική αγάπη γίνεται πιο έντονη. Ο άνθρωπος είναι πιο συνειδητοποιημένος. Ξέρει τι θέλει και είναι σε θέση να ξεχωρίσει τον ενθουσιασμό από τον έρωτα και το σεξ από την αγάπη. 
Και δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο. 
Ρωτήστε μόνο τον εαυτό σας αυτό: «Δέχεσαι να πάρεις αυτό τον άντρα/γυναίκα για σύζυγό σου να τον αγαπάς στις καλές και κακές στιγμές μέχρι ο θάνατος να σας χωρίσει;» 
Αν η απάντηση είναι «Όχι», πιο τρανταχτή κι από αυτή του Μεταξά, ή αν ακόμη κάνατε πάνω από ένα λεπτό για ν’ απαντήσετε, τότε η σχέση σας έχει ήδη χαλάσει και βρωμάει μούχλα. 
Τι θα κάνετε, λοιπόν;

Τώρα ξέρω σε ποιους να δίνομαι...

Έχω την ηρεμία εκείνη πλέον στη ζωή μου που νιώθω ότι θέλω να ανοίξω μια μεγάλη αγκαλιά σε ό,τι με πόνεσε περισσότερο, σε όποιον με πρόδωσε και μου φέρθηκε σκάρτα.
Θέλω να τους θυμηθώ και να τους ευχαριστήσω έναν προς έναν διότι με δίδαξαν τι δε θέλω, τι δε χωράει στη ζωή μου, τι δε μου ταιριάζει και τι με απογοητεύει.
Κάποιοι από τους ανθρώπους της ζωής μου, ξεπέρασαν τα όριά μου κι ενώ όλα έδειχναν ότι βουλιάζω πιάνοντας πάτο, εγώ στο τελευταίο δευτερόλεπτο κάνω στροφή κι ανεβαίνω. Βρήκα κρυμμένες δυνάμεις κι εκσφενδονίστηκα προς την επιφάνεια.
Στην επιφάνεια όλα μοιάζαν διαφορετικά σε σχέση με το πώς τα είχα αφήσει. Οι άνθρωποι ήταν εκεί, οι συμπεριφορές τους ίδιες κι απαράλλαχτες όμως εγώ δεν τους αναγνώριζα πλέον. Μεταμορφώθηκα. Πλέον δεν μπορούσαν να με πληγώσουν. Μόνο μια πικρή γεύση στο στόμα είχα και μια τάση φυγής.
Όχι, οι άνθρωποι που μου' παν ψέματα και με κορόιδεψαν, εκείνοι που ύψωσαν αλαζονικά το δάχτυλο πατρονάροντάς με, όσοι με περισσή αναισθησία μου γύρισαν την πλάτη τότε που είχα αναγκη τη στήριξή τους και την ουσιαστική παρουσία τους κι άλλοι που με κυνική και κριτική διάθεση δεν έβρισκαν να μου πουν μια καλή κουβέντα, όλοι τους πήραν τη θέση που τους άξιζε.
Τη δική μου προτού βρεθώ τώρα αντίκρυ τους: να πνίγονται μπρος στα μάτια μου. Βούλιαζαν αργά και βασανιστικά. Μόνοι τους και μακριά από μένα. Αυτή τη φορά κανένα χέρι δε θα άπλωνα για να τους τραβήξω. Και δεν ένιωθα το παραμικρό ίχνος ενοχής που δεν το έκανα.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου έμεινα να τους κοιτάζω από απόσταση χωρίς παραμορφωτικούς φακούς εις το όνομα της αγάπης.
Την αγάπη επικαλούνται οι άνθρωποι που μας πονούν για να δικαιολογούν τις αδικαιολόγητες συμπεριφορές τους.
Από πότε η αγάπη πονάει κι αντί να σε ανεβάζει, σε τσακίζει;
Ποιο αρρωστημένο μυαλό τολμά να μπλέκει την αγάπη με τα σκατά που έχει στο κεφάλι του και πάει να σε λερώσει;
Στο τέλος σε πείθουν ότι ο κακός της υπόθεσης υπήρξες εσύ και το φταίξιμο το δικό τους γίνεται δικό σου.
Φυγή λοιπόν. Εδώ και τώρα.
Βλέποντάς τους να πνίγονται ένας-ένας, με κυρίευσε μια πρωτόγνωρη κι ακατανίκητη επιθυμία να κολυμπήσω μακριά από αυτόν τον νεκρό τόπο. Να κολυμπήσω με όλη μου τη δύναμη και να φτάσω στην ακτή.
Σε ενα μέρος να ξεκουραστώ από την υπερβολική αντοχή που επεδείκνυα στην προσπάθειά μου να μη σπάσω. Να αράξω εγώ κι ο αγαπημένος μου πλέον εαυτός για να τον φροντίσω από τις πληγές του παρελθόντος. Να του δώσω όσο χρόνο χρειαστεί για να γιατρευτεί και να προχωρήσει.
Διότι κάηκα και ξαναγεννήθηκα. Όμως έμαθα.
Έμαθα με δάσκαλό μου τον πόνο.
Έμαθα πως το να σπας είναι καλύτερο από το να λυγίζεις.
Έμαθα να αναγνωρίζω διαισθητικά πια πού ανήκω και να μη χάνω καθόλου πολύτιμο χρόνο μένοντας εκεί που ζορίζομαι για να ταιριάξω.
Έμαθα να παίρνω τη ζωή όπως μου έρχεται ακόμα και με τις συμφορές της. Πως έχω τη δύναμη να τις αντιμετωπίσω επειδή καμιά τους δεν είναι μόνιμη.
Έμαθα πως η αληθινή αγάπη ρέει αβίαστα όταν είναι ελεύθερη . Δεν μπορώ ούτε θέλω πλέον να πνίγω και να πνίγομαι με το πρόσχημα ότι αγαπάω κι αγαπιέμαι. Θέλω συμφωνίες ενηλίκων επί ίσοις όροις κι όχι σχέσεις συνεξάρτησης.
Θέλω να αφήνω τους άλλους ελεύθερους να κάνουν ό,τι τους ευχαριστεί. Να μείνουν στη ζωή μου ή να φύγουν. Να με αγαπούν ή όχι. Να μην περιμένω τίποτα και να μην επιδιώκω τίποτα. Να μην πιέζω καταστάσεις για να ταιριάξουν στις ανάγκες είτε τις δικές μου είτε τις δικές τους.
Μας βγει κι οι ανάγκες μας ταυτίζονται; Ελεύθερα κι όσο χρεαστεί είμαστε στο πλευρό ο ένας του άλλου.
Αν πάλι μιλάμε για διαφορετικές ανάγκες, αποχωρούμε. Απλά, ξεκάθαρα κι ωραία.
Από την άλλη μεριά, αγαπάω ελεύθερα σημαίνει να δίνω και να δίνομαι ολόψυχα. Να δίνω επειδή νιώθω την ανάγκη να το κάνω και για όσο χρονικό διάστημα τρέφω μέσα μου τα ίδια αισθήματα προσφοράς.
Αν κάτι αλλάξει και δε μου βγαίνει, θα χρειαστεί να σταματήσω να το κάνω. Αν κάπου χαλαστεί το άλλο άτομο, θα σεβαστώ την απόφασή του να απομακρυνθεί. Όχι μόνο θα τη σεβαστώ, αλλά τη στιγμή που θα αντιληφθώ κάτι τέτοιο, θα τον ωθήσω να το κάνει κιόλας, αν δεν έχω αποχωρήσει εγώ πρώτη.
Έμαθα να δίνω χωρίς απαιτήσεις. Στις «απαιτήσεις» βάζω μέσα τις κρυφές ή φανερές προσδοκίες που έχουμε από τον άλλον και τις ενοχές που τον επιφορτίζουμε για να φιλοτιμηθεί να φέρεται όπως θέλουμε, όταν πια θα έχει περάσει ο καιρός και νιώσουμε τη σιγουριά ότι μας ανήκει.
Από όλα αυτά, λοιπόν, είμαι αποφασισμένη να απέχω.
Εντούτοις, επιλέγω να προσφέρω υπό προϋποθέσεις. Όχι απρόσωπα ούτε εκεί που δεν αξίζουν την αγάπη μου.
Δίνω σε αυτόν που θα με αγαπήσει για τους σωστούς λόγους και με τον σωστό τρόπο, δίνω κι απλώς έχω την ανάγκη να εκτιμά την παρουσία μου στη ζωή του. Να βλέπω φωτεινά κι αληθινά χαμόγελα. Να κάνω χαρούμενες τις μέρες του, τις ώρες του και τα λεπτά του κοντά μου.
Αυτό είναι το βραβείο μου.

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

οτι δεν βγαζει νόημα,βγαζει συναισθημα...


Όσα αξίζει να θυμάσαι είναι όσα σε έχουν κάψει...

«Οι πιο όμορφες διαδρομές και τα πιο ωραία ταξίδια είναι αυτά που κάνουμε για αγκαλιές.»
Αυτό σκεφτόταν καθώς έδενε μηχανικά τη ζώνη ασφαλείας στο κάθισμά της. Λίγο πριν την απογείωση, έκλεισε τα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα. Τρεις ώρες τη χώριζαν μέχρι να σμίξουν ξανά. Αυτή τη φορά, για τελευταία φορά. Έτσι είχαν συμφωνήσει, άλλωστε. –
Την ίδια στιγμή, αυτός κοίταξε έξω από το παράθυρο. Είχε ένα γλυκό αεράκι που κουνούσε ρυθμικά τα κλαδιά των δέντρων στο πάρκο απέναντι από το σπίτι του. Του θύμισε την κίνηση του κορμιού της. Κοίταξε το ρολόι του. Σε τρεις ώρες ακριβώς, τα σώματα τους θα ενώνονταν ξανά.
Δεν τους νοιάζει να τους καίει η προσμονή. Το γουστάρουν, κιόλας. Θα έλεγε κανείς πως το επιδιώκουν. Το περιμένουν πώς και πώς. Γιατί κατά βάθος ξέρουν και οι δύο πως ό,τι αξίζει να θυμάται κανείς, είναι ό,τι τον έχει κάψει.
Για ποιο λόγο, όμως, μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας καταστάσεις, συναισθήματα και άνθρωποι που μας έχουν κάψει; Τι είναι αυτό που τα διαφοροποιεί και τα κάνει να εντυπώνονται στη σκέψη μας; Τι είναι αυτό που τα κάνει να στοιχειώνουν τα βράδια μας και να μας κάνουν ανίκανους να ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητά μας;
Το πάθος.
Η ένταση.
Ο απόλυτος έρωτας.
Το απαγορευμένο.
Ο πόνος που μπορούν να προκαλέσουν όλα αυτά.
Ό,τι δε βγάζει νόημα, προφανώς, βγάζει συναίσθημα. Και το μυαλό είναι προγραμματισμένο να αναπαράγει ό,τι η καρδιά δε μπορεί να διαγράψει.
Και αυτό που θα μείνει, τελικά, στους πρωταγωνιστές της παραπάνω ιστορίας θα είναι μια ανάμνηση. Μια στιγμή αποτυπωμένη σε μία γωνιά του μυαλού τους, που θα ταλαιπωρεί γλυκόπικρα την πραγματικότητά τους. Μόνο όμως εκείνες τις στιγμές που οι ίδιοι θα το επιτρέψουν. Τις ελάχιστες, πολύτιμες στιγμές, που θα είναι αρκετά γενναίοι για να ανταπεξέλθουν στον πόνο που θα τους δημιουργήσει η σκέψη αυτή.
Ο πόνος είναι έντονος, λένε, γιατί πρέπει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Αλλά από την άλλη, ποια είναι η χρησιμότητά του; Ότι πονάει, το μαθαίνουμε και δεν το επαναλαμβάνουμε; Μπορεί και να ισχύει αυτό, όταν έχεις πιάσει το μάτι της κουζίνας και αυτό καίει. Ναι, εκεί δε θα ξανακάνεις το ίδιο λάθος. Στον έρωτα, όμως;
Δε λειτουργεί με την ίδια λογική. Στον έρωτα μας αρέσει να πονάμε και, σχεδόν πάντα, επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος, εάν μπορεί κανείς να αποκαλέσει «λάθος» έναν έρωτα.
Όσο έντονος όμως κι αν είναι ο πόνος, κάποια στιγμή υποχωρεί, απαλύνει και ας έχει μείνει το σημάδι από μία πληγή που δεν έχει κλείσει ακόμη. Διότι μπορεί τα σημάδια να μένουν, αλλά οι πληγές σχεδόν πάντα επουλώνονται.
Και όση ηδονή κι αν μας προκαλεί αυτό, γιατί, κακά τα ψέματα, μας αρέσει να πονάμε, τελικά, και να το ζούμε όλο αυτό με τη θεατρικότητα πρωταγωνιστή ελληνικής τραγωδίας, χρειάζονται και κάποια όρια.
Κάπου άκουσα ότι τα όρια δεν κρατούν τους άλλους απέξω, αλλά εμάς τους ίδιους που τα θέτουμε. Παρ’ όλ’ αυτά, μερικές φορές πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας τη χάρη και να βάζουμε όρια, ειδικά όταν κάτι είναι εξαιρετικά επιβλαβές ή όταν το επαναλαμβάνουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα με μοτίβα (αυτό)καταστροφικά.
Από την άλλη, όπως λέει και το τραγούδι «ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό».

Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Οι πραγματικοί έρωτες δεν κοιμήθηκαν ποτέ σε άλλες αγκαλιές....

Λένε πως οι μεγάλοι έρωτες χωρίζουν για σοβαρούς λόγους και πως η ζωή δεν τους θέλει πραγματικά μαζί. Κάποιοι άλλοι λένε, πως χωρίζονται και κοιμούνται σε ξένες αγκαλιές αλλά παράλληλα νοσταλγούν την παλιά αγάπη. Πουστιές τους έπαιξε η μοίρα αλλά τόσο θεοί, όσο και δαίμονες συνωμότησαν, για να μην είναι τώρα πια μαζί.
Μαλακίες!
Οι πραγματικοί έρωτες δεν κοιμήθηκαν ποτέ σε ξένες αγκαλιές. Δεν πρόδωσαν ποτέ τον σύντροφο τους, ακόμα κι όταν τʾ έσπασαν για λίγο. Ποτέ δεν πίστεψαν στο πεπρωμένο και πάντα έπαιρναν ευθύνη για τις πράξεις τους.
Οι πραγματικοί έρωτες τσακώνονται για βλακείες και μένουν χώρια για λίγο, κυρίως λόγω ξεροκεφαλιάς. Γιατί τέτοια παιχνίδια κυριαρχίας, θέλουν δυνατούς παίχτες. Ανθρώπους που δεν μασούν τα λόγια τους και που θα πουν αυτό που σκέφτονται, ακόμα κι αν πληγώσουν τον άλλον.
Άνθρωποι δυνατοί κι επιτυχημένοι, συνήθως, που ξέρουν τι ζητάνε, μόνο που καμιά φορά μπερδεύονται και διεκδικούν αυτό που θέλουν από το σύντροφό τους με λάθος τρόπο. Κάποιες φορές πιστεύουν, πως μιλούν σε υπάλληλο και πως αυτό που λένε, είναι και το απόλυτα σωστό. Έτσι καταφέρνουν να τσακώνονται για μικροπράγματα, που θεωρούν σοβαρά αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.
Μπορούν να λογοφέρουν για το τελειωμένο αφρόλουτρο στο μπάνιο. Για την ακαταστασία στο δωμάτιο ή για την ώρα που ξυπνάει και κοιμάται ο άλλος. Μπορούν να σηκώσουν τη γειτονιά στο πόδι, μες στα χαράματα, επειδή ο ένας απʾ τους δυο έφαγε το τελευταίο κομμάτι σουφλέ σοκολάτας -που είχε ξεμείνει στο ταψί- και νʾ ανταλλάξουν βαριές κουβέντες μεταξύ τους.
Θα το φτάσουν στʾ άκρα απειλώντας με χωρισμό, χωρίς όμως πραγματικά να το εννοούν. Ίσως και να κάνουν μέρες να μιλήσουν στο τηλέφωνο. Οι φίλοι το μαθαίνουν και ταράσσονται, βάζοντας στο νου τους τα χειρότερα. Ρωτούν αν παίχτηκε κέρατο κι αυτοί απαντούν καθησυχαστικά «καμία σχέση».
Συνήθως η καλύτερη απάντηση που δίνεται στους φίλους είναι το «ε να, για μαλακίες μωρέ».
Πραγματικά οι λόγοι είναι γελοίοι. Κανένα ζευγάρι που καψουρεύτηκε κι αγαπήθηκε στʾ αλήθεια, δε χώρισε ποτέ για σοβαρούς λόγους. Γιατί στα δύσκολα ο ένας ήταν πάντα εκεί, να στηρίζει τον άλλον. Κανένα ζευγάρι που ερωτεύτηκε παράφορα δεν έβαλε τίτλους τέλους, όταν συνάντησε αναποδιές.
Πεισματάρηδες κι οι δυο τους τα καταφέρνουν κόντρα σʾ ό,τι κι αν συναντήσουν. Εξίσου πεισματάρηδες και ξεροκέφαλοι, όμως, που μπορούν να πνιγούν σε μια κουταλιά νερό. Περιμένουν απʾ τον σύντροφό τους να κάνει το πρώτο βήμα, γιατί τις περισσότερες φορές νιώθουν αμήχανα και δεν έχουν τι να πουν. Έτσι κρατούν αρνητική στάση, ενώ κατά βάθος καίγονται να τα ξαναβρούν.
Είναι θέμα κακής διαχείρισης λόγου. Όσο καλά κι αν γράφουν, όσο ορθά κι αν σκέφτονται σʾ άλλους τομείς. Μπροστά σʾ αυτόν τον έναν και μοναδικό άνθρωπο δεν έχουν λόγια να πουν κι αν έχουν, σίγουρα δεν τα εκφράζουν σωστά.
Γιʾ αυτό ποτέ δεν τα βρίσκουν με τις λέξεις. Απλά ο ένας ορμάει στον άλλον και του κλείνει το στόμα μʾ ένα φιλί. Τον τραβάει πάνω του και τον αγκαλιάζει, όσο πιο σφιχτά μπορεί, ψιθυρίζοντάς του «ξεκόλλα επιτέλους». Έπειτα θα ηρεμήσουν και θʾ αρχίσουν να λένε, πόσο λάθος είχαν και πόσο χαζά συμπεριφέρθηκαν. Θα ξενυχτήσουν μιλώντας για θέματα που τους απασχολούν και θα κοιμηθούν χαράματα.
Δεν υπάρχουν καταραμένα, καρμικά ζευγάρια. Αυτά είναι παπαριές που εφηύραν φυγόπονοι, για να κατηγορούν οτιδήποτε άλλο, εκτός βέβαια απʾ τους ίδιους τους εαυτούς τους. Οι πραγματικοί μεγάλοι έρωτες κλείνουν τα προβλήματα στο σπίτι. Δεν τα συζητούν μʾ άσχετους και δε δίνουν δικαίωμα σε κανέναν, να πει κακιά κουβέντα για το ταίρι τους. Ό,τι κι αν γίνει.
Θα αφήσουν ελάχιστους να μάθουν τι πραγματικά συμβαίνει και δε θα βγουν παρέα με τη χορωδία του δήμου, να διατυμπανίσουν τα προβλήματα τους, γιατί δεν έχουν μάθει να τους λυπούνται.
Διαπληκτίζονται εύκολα και τα βρίσκουν μεταξύ τους δύσκολα. Όμως κάθε φορά που γίνεται αυτό, δένονται όλο και πιο πολύ, γιατί λύνουν τα θέματά τους ένα προς ένα και δεν τʾ αφήνουν να μαζεύονται.
Τα ζευγάρια αυτά υπάρχουν ανάμεσα μας και σου επιτρέπουν να δεις μόνο την καλή πλευρά της σχέσης τους. Κάθε καβγάς είναι γι’ αυτούς ένα οριστικό τέλος και κάθε συμφιλίωση μία ακόμα πιο δυνατή αρχή. Μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να λένε πως αγαπάνε. Μπορεί να χωρίζουν για μαλακίες, όμως βαθιά μέσα τους γνωρίζουν, πως θα τα ξαναβρούν.
Όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να τη βγάλουν με ταινίες του Ξανθόπουλου και της Μάρθας Βούρτση. Να κλαίγονται και να πονούν για πρώην, μιας και δεν είχαν τʾ αρχίδια να τους διεκδικήσουν.
Μια φράση μόνο γιʾ εσάς. Καλά να πάθετε.
Το σωστό περισσότερο βρίσκεται μέσα στην έλλειψη, παρά στην υπερβολή....Ισοκράτης

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Τα ετερώνυμα έλκονται αλλά δεν κρατάει....

Έχει καταντήσει κουραστικό. Είτε διαβάζω φυσική, είτε παρατηρώντας έναν άσχημο με μια πανέμορφη δίπλα του, πάντα θα βρεθεί ο «ανίκητος» να πετάξει την ατάκα. «Τα ετερώνυμα έλκονται». Πρώτον, κλείσε το βιβλίο της φυσικής. Δε μιλάμε για μαγνήτες, για ανθρώπους μιλάμε. Σε προκαλώ λοιπόν, να μου υποδείξεις τρία ζευγάρια της επιλογής σου, που να είναι αποδεδειγμένα «ετερώνυμα» και άντεξαν σε βάθος χρόνου. Μην πιέζεις τον εαυτό σου άδικα, δεν θα βρεις.
Τον μύθο με τα ετερώνυμα, τον επινόησε ένας άσχημος, χοντρός, γέρος κι εκατομμυριούχος, όταν κλήθηκε να δικαιολογήσει, με κόσμιο τρόπο, πως βρέθηκε στη ζωή του το μοντέλο του playboy. Αν ανήκεις στην παραπάνω κατηγορία, φίλε μου καλέ, μπορείς να χρησιμοποιείς την φράση και ελπίζω πως θα σε γνωρίσω σύντομα, για ανταλλαγή απόψεων επί του θέματος και των δυο πλευρών. Της δικής σου και της playboyσας.
Για όλους τους υπόλοιπους που δεν ανήκουμε σε αυτήν την κατηγορία, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Σου δίνω ένα παράδειγμα. Έστω πως εσύ είσαι raver και γουστάρεις να «βλέπεις κύκλους». Έστω πως αυτή είναι μπουζουκξού και γουστάρει Κωστάκη Σαφέτη και ποιότητα. Πιο ετερώνυμα πεθαίνεις. Πού θα διασκεδάζετε, παρακαλώ; Εντάξει, αρχικά θα πηγαίνει εναλλάξ, αλλά τελικά θα κολλήσετε στη δική σου παρέα γιατί όντας αντροπαρέα ξέρει να περνάει καλύτερα. Μετά από λίγες εβδομάδες, δε θα θέλει πλέον να σε ακολουθεί και τότε θα αρχίσουν οι γκρίνιες, οι κόντρες και οι προστριβές. Τίτλοι τέλους παρακαλώ και την ανάλογη μουσική.
Αυτή δεν ξέρει τι έχει από οικονομικής πλευράς κι εσύ είσαι άνεργος και φτωχό-μπατιράκι. Σου προτείνει δεκαήμερη απόδραση στο Λονδίνο και διαμονή στο Hilton. Τι κάνεις; Βρίσκεις ένα καλό ψέμα; Λες την αλήθεια; Δέχεσαι να πληρώσει αυτή για όλα; Κι από αξιοπρέπεια; Κι αν πεις την αλήθεια, σαν κύριος, για πόσο θα συνεχιστεί αυτό; Στις εξόδους σας αυτή θα πίνει gray goose και εσύ ένα ποτήρι κόκα-κόλα; Τίτλοι τέλους παρακαλώ.
Όπως πολύ σωστά κατάλαβες, τα ετερώνυμα έλκονται, αλλά δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Έλκονται από τη διαφορετικότητα του άλλου και την ανθρώπινη περιέργεια προς το άγνωστο. Ενθουσιασμός είναι που θα εξατμιστεί αργά ή γρήγορα. Γιατί κακά τα ψέματα, ο έρωτας και η φιλία καθορίζονται από ένα μεγάλο βαθμό από την ταξική μας θέση. Φαντάζεσαι εμένα να μπλέξω με τη Βαρδινογιάννη; Και θα την πάω βόλτα στην Αριστοτέλους, με το 1300αράκι και την μισό-ξηλωμένη πόρτα. Μπορεί αρχικά να ενθουσιαστεί με την όλη κατάσταση, αλλά εν τέλει, τίτλοι τέλους.
Να βρεις το άλλο σου μισό σε κάποιον που να ταιριάζετε όσο το δυνατόν περισσότερο. Να ακούτε, ιδανικά, την ίδια μουσική και να διασκεδάζετε με τον ίδιο τρόπο. Οι μικρές διαφορές που θα έχετε θα είναι το αλατοπίπερο στην σχέση σας. Ζευγάρια με εκ διαμέτρου αντίθετες ζωές και απόψεις, δεν αντέχουν στον χρόνο.
Θα προσπαθήσεις να αλλάξεις τον άλλο. Ναι, το έχω ξαναπεί, ο έρωτας αλλάζει τους ανθρώπους. Μόνο που ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα. Αργά ή γρήγορα θα περάσει και τότε θα αρχίσει ο πόλεμος.
Βέβαια, δεν σου λέω να τρέχεις μακριά από κάθε τι το διαφορετικό. Δε ζούμε σε καθεστώς απόλυτο. Αλλά ό,τι κι αν κάνεις, όσο σκληρά κι αν προσπαθήσεις, το νερό με το λάδι δεν ενώνονται ποτέ. Μπορούν να υπάρξουν στο ίδιο δοχείο, αλλά ποτέ ως μία ουσία.
Στην προκειμένη, αν βρίσκεσαι ήδη σε μια τέτοια κατάσταση, σου προτείνω να είσαι όσο το δυνατόν πιο έτοιμος για το μεγάλο μπαμ. Γιατί αν σε βρει απροετοίμαστο όταν συμβεί, θα τρέχεις να διαβάσεις βλέπεις σαπουνόπερες και να κλαίγεσαι. 
Λούσου με την αλήθεια που έρχεται κατά πάνω σου. Τα ετερώνυμα έλκονται αλλά δεν κρατάει.

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Όσα με δίδαξαν οι άντρες που πέρασαν απ'τη ζωή μου....

Διαβάζω την ετυμολογία της λέξης «ευχαριστώ». 
«Δείχνω την ευγνωμοσύνη μου σε κάποιον για κάτι που μου έδωσε ή έκανε.»
Σπουδαίο πράγμα, δε νομίζεις; Να προσφέρεις στον άλλον. 
Σκέφτομαι ότι εκτός από τις συγγνώμες που δεν θα ήθελα να ακούσω, υπάρχουν και ευχαριστώ που δεν έχω πει. 
Κάτι «ευχαριστώ» που είναι ένα επίπεδο πιο πάνω από όλα τα άλλα τα εμφανή, αυτά που βγάζουν μάτι.
Τα ευχαριστώ που δεν είπα στους άνδρες που ήρθαν, είδαν και απήλθαν από τη ζωή μου. 
Μεγάλο κεφάλαιο, παράξενη ιστορία. Από αυτές που, όταν τις ακούς, σηκώνεις το φρύδι χωρίς να πεις κουβέντα. 
Δεν αναφέρομαι στα φλερτ. Τα φλερτ είναι πάντα ωραία όταν παραμένουν φλερτ, τουλάχιστον μέχρι εκεί μου κόβει.  
Δεν έχω απωθημένα. Δε μου το επιτρέπω. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; 
Τα απωθημένα σε κάνουν να μοιάζεις σαν βαρυποινίτης που γυροφέρνει με σιδερένια μπάλα στα πόδια 
 και οι αλυσίδες κάνουν τόσο θόρυβο! Κι εγώ τον θόρυβο δεν τον μπορώ. Μαζί με ό,τι με κρατάει πίσω. Σου το 'πα;  
Θόρυβος. Πολύ κακό για το τίποτα. Άνδρες που ήρθαν για να μην μείνουν, χαμένα παιδιά. 
Τώρα που τους σκέφτομαι, έναν προς έναν –δεν είναι πολλοί μην αγχώνεσαι, δεν θα ξημεροβραδιαστούμε– όλοι είχαν το φευγιό στο μάτι. 
Πώς να το πω, είχαν κάτι το ιδρυματικό.
Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερη. Αλλά εγώ τουλάχιστον, όταν θέλω, μπορώ – άλλο κακό και δαύτο
Να κάτι που μου έμαθαν: πως αν θέλω, αν νιώθω, μπορώ. Και ας είμαι μόνο εγώ. Και έτσι το υπολογίζω το θέμα. Γιατί δεν είναι αναγκαστικό να θέλουν και οι δυο όσο επώδυνο και αν σου ακούγεται. Θέλει να ξέρεις να σέβεσαι την απόφαση του άλλου να αποχωρήσει ή να μη συμμετέχει στο παιχνίδι πια. Και αυτό το αποκτάς με τον καιρό και τις καταστάσεις. 
Αγόρια μου, κάποια στιγμή ήσασταν "μου". Κι εγώ δική σας. Σε αυτό δε χωράει αμφιβολία. 
Γλυκά μου αγόρια... Πόσο καλό μου μου έχετε κάνει; Ξέρετε άραγε; 
Γνωρίζετε άραγε ότι αν δεν δηλώνατε απόντες, δε θα είχα φτάσει εδώ που είμαι σήμερα;  
Ότι θα είχα αφήσει ανεξερεύνητα κομμάτια ζωτικής σημασίας του εαυτού μου;
Ότι μέσα από τις φωτιές που ανάψατε και κάηκα ξαναγεννήθηκα;
Ότι έμαθα να διαβάζω με κλειστά μάτια τις συμπεριφορές και τις διαθέσεις των ανθρώπων; 
Ότι είστε σημείο αναφοράς ως παράδειγμα προς αποφυγήν στις μετέπειτα συναναστροφές μου; 
Ότι όσα μου στερήσατε ήταν εισιτήριο για άλλα, μεγαλύτερα και πιο σημαντικά; 
Ψυχαναγκαστικά στην αρχή μεν, αλλά ουσιαστικά στη συνέχεια.
Σας είπα άραγε «ευχαριστώ» για όλα αυτά; 
Γιατί ο καθένας σας κάτι πήρε και κάτι μου χάρισε άθελά του αφήνοντας με μες τον χαμό. 
Πήρατε, μην το αρνείστε, μα όχι περισσότερα από όσα μου χαρίσατε. 
Ίσως κάποιος από εσάς να πόνεσε για εμένα – διόλου δε με χαροποιεί, πιστέψτε με. 
Ίσως και να με αγαπήσατε όπως είπατε, όσο μπορέσατε ο καθένας στο μέτρο των δικών σας δυνατοτήτων και γνώσεων. 
Τι να το κάνω; Στο τώρα. όσο σκληρό και να ακούγεται, δε με αφορά, γιατί η αγάπη θέλει να στη δίνει ο άλλος, 
να τη νιώθεις, να σου σπάει τα κόκκαλα, αδερφέ!  
Εγώ σας ευχαριστώ. Γιατί μου μάθατε πως μέσα από την απροθυμία συμμετοχής σε μια πιθανή ευτυχία, 
οι άνθρωποι προσφέρουν κάτι πιο σημαντικό στον άλλον.
Ελευθερία, γνώση προς συμμόρφωση, μια γλυκιά απογοήτευση, αναθεώρηση, επαναπροσδιορισμό και αυτογνωσία. 
Και το πιο σημαντικό, να μην συμβιβάζομαι με τίποτε λιγότερο από αυτό που μου αξίζει.

Πιστός...

Ξέρω. Είναι πολύ γοητευτική η ασφάλεια που νιώθεις όταν ο σύντροφος σου βγαίνει με «τα παιδιά» και δεν υπάρχει θηλυκό σε ακτίνα χιλιομέτρου. Αλλά εγώ προτιμώ τον άντρα που θα τον κερνάει ποτά η δίμετρη μελαχρινή με το κόκκινο κραγιόν και το λεοπάρ δωδεκάποντο κι εκείνος θα επιλέξει να γυρίσει σπίτι, στο λιποζάν και τα αρβυλάκια μου. Πιστός είναι εκείνος που έχει βρεθεί σε δίλημμα και δεν ενέδωσε.....

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Να φοβάσαι εκείνους που μπαίνουν στη ζωή σου αθόρυβα... Συνήθως κάνουν θόρυβο όταν φεύγουν!
Να μην πιστεύεις εκείνους που σου λένε μεγάλα λόγια για να σε κερδίσουν... Συνήθως φεύγουν αμίλητοι!!
Όταν κάποιος σου λέει "σ'αγαπάω" χωρίς να σε βλέπει...μην περιμένεις να σου πει "φεύγω" και να σε κοιτάει στα μάτια...