Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Δεν αντέχω να πετάξω τα δωρα σου...

Έβαλα τέρμα τη μουσική. Όσο πιο δυνατός ο ήχος, τόσο λιγότερο ακούω τις σκέψεις μου.

Στο τελευταίο συρτάρι της ντουλάπας φυλάω όλες μου τις αναμνήσεις. Μικρά, άχρηστα αντικείμενα που φυλακίζουν τις μνήμες μου. Το πρώτο πακέτο τσιγάρα που αγόρασα, τη μπακατέλα που είχα για κινητό, το πάσο της σχολής κι ένα μεγάλο κόκκινο κουτί.

Το ‘χω αυτό το συνήθειο από μικρή. Να δένομαι περισσότερο με πράγματα παρά με ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι. Έρχονται και φεύγουν. Σου λένε  «για πάντα» κι εννοούν «για όσο». Δεν μπορείς να τους αναγκάσεις να μείνουν. Δεν έχει και νόημα να τους αναγκάσεις.

Ενώ τα πράγματα μένουν για πάντα ή για όσο επιλέγεις εσύ να μείνουν. Όπως το κουτί με τα δώρα σου. Όλες μας οι αναμνήσεις, όλα τα μικρά σ’αγαπώ και τα μεγάλα θέλω, χώρεσαν σε ένα κουτί. Αστείο δεν είναι;

Όσο αστείος ήταν κι ο τρόπος που έφυγες.

«Να προσέχεις», είπες. Έκλεισες τη "πόρτα" κι εξαφανίστηκες. Έτσι απλά . έκλεισες το skype το facebook και κρυφτηκες πισω απτην χλμ αποσταση που μας χωριζε....

Κι εγώ αντί να κλαίω, έμεινα να γελάω υστερικά. Μου φάνηκες αστείος. Να προσέχεις και του κώλου τα εννιάμερα. Δεν έχω ακούσει πιο ηλίθια ατάκα για να πέσει αυλαία.

Αν ήθελες να προσέχω, να καθόσουν να με πρόσεχες, παλιομαλάκα.

Δεν τα έβαψα μαύρα. Προτίμησα το κόκκινο. Το κόκκινο του θυμού, της τρέλας και της μνήμης. Το κόκκινο του κουτιού σου.

Δεν αντέχω να πετάξω τα δώρα σου. Αρνούμαι να τα πετάξω. Ορκίστηκα να μη πετάξω τίποτα από σένα. Τα μάζεψα όλα και τα έκλεισα εκεί. Με μοναδικό σκοπό, όχι να μη θυμάμαι αλλά να μη ξεχάσω ποτέ.

Βλέπεις, αυτό είναι το καλό με τα αντικείμενα. Δεν παίζουν με το μυαλό μου. Όταν θα ‘χει περάσει καιρός και θα αρχίζω να ξεχνάω τις λεπτομέρειες του προσώπου σου, τα στραβά και τα μείον σου, αυτά θα ‘ναι εκεί να μου θυμίσουν ποιος είσαι στ’ αλήθεια.

Φωτογραφίες, εισιτήρια, σημειώματα, κάρτες, δώρα. Κομμάτια ενός παζλ. Του δικού σου.

Ναι, τα θέλω τα δώρα σου. Τα έχω ανάγκη. Μαζί τους δε προσποιούμαι. Μαζί τους καταλαβαίνω την απουσία σου και θυμώνω. Θυμώνω που έφυγες. Θυμώνω που αντί γι’ άνθρώπους, αγαπώ πράγματα. Θυμώνω που είσαι ξένος.

Θυμώνω που έρχονται και χάνονται οι άνθρωποι απ’ τη ζωή μου. Θυμώνω που έδωσα, ανοίχτηκα, μοιράστηκα και με αντιμετωπίζεις σαν ξένη. Θυμώνω που το ίδιο κάνω κι εγώ για να σώσω το τομάρι μου.

Εγώ, ξένε, δε θέλω να θυμάμαι τίποτα από σένα. Το χαμόγελό σου, το σώμα σου, τα ψεγάδια σου θέλω να σβηστούν απ’ το μυαλό μου.

Θέλω, όμως, να θυμάμαι εμένα. Εμένα πλάι σου, ξένε. Το χαμόγελό μου, το σώμα μου, τα ψεγάδια μου. Να τα θυμάμαι και να τα κρύβω. Να μην αφήσω να μου τα ξαναπάρουν. Να μην έρθουν κι άλλοι και καταλήξουν ξένοι.

Γι’ αυτό τα κρατάω. Για να θυμάμαι να προσέχω τα νώτα μου,να δίνω λίγα και να περιμένω ακόμη λιγότερα. Να μην απογοητεύομαι. Να μην πέφτω για να μη χρειαστεί να σηκωθώ.

Χτίζω τείχη εξαιτίας σου και ζω καλά μέσα σ’ αυτά. Δεν κινδυνεύω. Δεν ενοχλώ. Κοροϊδεύω κι αφήνω να με κοροϊδεύουν. Γιατί τώρα έμαθα πως παίζεται το παιχνίδι.

Δεν κερδίζει πάντα όποιος έχει καλή επίθεση. Κερδίζει όποιος έχει τη καλύτερη άμυνα. Κι εγώ, τώρα, είμαι γεμάτη απ’ αυτές.

Έχω τις μυρωδιές σου, τις στιγμές σου, τις φυγές σου κλεισμένες στο κουτί. Κι όποτε μου λείπεις, το ανοίγω για να μη ξεχάσω.. Όχι εσένα. Εμένα. Ποια ήμουν και ποια έγινα εξαιτίας σου.

Θυμάμαι και προχωρώ μπροστά.

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Μην ερωτευεστε εγωιστες.....

Ας πάρουμε ως δεδομένο πως οι άνθρωποι δεν είμαστε όντα αψεγάδιαστα. Κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι έχουμε τα μικρά και μεγάλα ελαττώματά μας. Ως εδώ όλα κατανοητά και λογικά.

Υπάρχουν όμως και κάποια ελαττώματα που δεν είναι μικρά, ούτε χαριτωμένα, που δεν είναι το αλάτι κι η νοστιμιά σε μία σχέση αλλά μάλλον η ταφόπλακα.

Μια σχέση αφορά πάντα δύο άτομα, δύο διαφορετικούς ως και άκρα αντίθετους χαρακτήρες κι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει είναι αυτή η προσωπική «συμφωνία», αυτό που ονομάζουμε «αμοιβαίοι συμβιβασμοί».

Υπάρχουν όμως κι άτομα που ο εγωισμός τους δεν τους επιτρέπει καμία υποχώρηση κι η εμπειρία μου με κάνει πια να πιστεύω πως εκεί που μπαίνει ο εγωισμός, ο έρωτας φεύγει τρέχοντας.

Οι εγωιστικές προσωπικότητες πέρα από εγωκεντρισμό συνήθως διακατέχονται από ναρκισσισμό κι αλαζονεία. Αγαπούν τον εαυτό τους τόσο που αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας αν μπορούν πραγματικά να αγαπήσουν κάποιον άλλον.

Επιδιώκουν να έχουν πάντα τον έλεγχο, το «πάνω χέρι».  Συχνά τείνουν να γίνονται καταπιεστικοί κι εμμονικοί. Επικαλούνται το δύσκολο παρελθόν τους που τους σκλήρυνε ενώ στην ουσία απλώς λειτουργούν με μία ιεραρχία όπου στην κορυφή βασιλεύει η αφεντιά τους.

Απαιτούν να ακολουθήσεις το δικό τους πρόγραμμα, ικανοποιούν τις δικές τους ανάγκες, καλύπτουν τα δικά τους κενά, αδιαφορούν για τα δικά σου «θέλω» κι ανάγκες και στην ουσία σε χρησιμοποιούν ως εργαλείο για την επίτευξη της δικής τους ισορροπίας.

Ο εγωισμός τους αναγάγει τον εαυτό τους σε κάτι ανώτερο με άμεση συνέπεια τη δική σου ηθική υποβάθμιση. Προτεραιότητα αδιαμφισβήτητη το δικό τους συμφέρον, γαλήνη κι ευημερία, αδιαφορώντας για τις δικές σου ψυχικές ανάγκες.

Δε θα τρέξουν πίσω σου φυσικά, δε θα σηκώσουν το ακουστικό τους ούτε θα στείλουν πρώτοι αυτό το μήνυμα που τόσο περιμένεις, δε θα παραδεχτούν το λάθος τους ή μάλλον θα περιμένουν τη δική σου «συγγνώμη» ακόμη κι αν δε φταις. Δε θα σε σταματήσουν όταν πας να φύγεις, δε θα κλείσει την πόρτα για να μη βγεις, ούτε θα χτυπήσει το δικό σου κουδούνι.

Η συμπεριφορά του αυτή θα του χαρίσει μια στιγμιαία υπεροχή, μια αίσθηση εξουσίας ή και ανωτερότητας, ο εγωιστής θα νιώσει μια περηφάνια για το υπερυψωμένο «εγώ» του που δε λύγισε. Δε θα αργήσει όμως να ακολουθήσει η μοναξιά και το κενό ως συνέπεια όσων έκανε ή δεν έκανε.

Και το σκηνικό αυτό θα επαναληφθεί πολλές φορές, με τους πρωταγωνιστές να αλλάζουν, τα στόρι όμως να μένει ίδιο.

Όσο για το αν θεραπεύεται ο εγωισμός, είναι σα να ρωτάμε αν οι άνθρωποι αλλάζουν. Αλλάζουν, αρκεί να το συνειδητοποιήσουν και κυρίως να το θελήσουν.

Ίσως να μην είναι και το τέρας που παρουσιάζω, ίσως να κάνει και κάποια υποχώρηση. Είσαι όμως σίγουρος πως κι αυτή δεν την κάνει για να αντιστρέψει τους ρόλους και να ‘χει πάλι τον έλεγχο;

Ένας εγωιστής άνθρωπος δεν μπορεί να ερωτευτεί. Μπορεί να διεκδικήσει με σκοπό να κατακτήσει. Αυτό ναι, μπορεί να το κάνει με επιτυχία καθώς αποτελεί μια πρόκληση και μία νίκη για τον εαυτό του.

Είναι αδύναμος όμως στην πραγματικότητα και δειλός. Αυτή του τη δειλία προσπαθεί να καλύψει όταν επιδιώκει τον έλεγχο και το «ατσαλάκωτο» σκληρό πρόσωπό του.

Κι οι δειλοί άνθρωποι είναι ανίκανοι να ζήσουν τον έρωτα, αδυνατούν να ερωτευτούν, εξάλλου δεν τον αξίζουν. Ο έρωτας θέλει θυσίες κι αμοιβαίες υποχωρήσεις. Θέλει να πέφτεις με τα μούτρα κι ας έχεις πιθανότητες να τα σπάσεις.

Ο έρωτας δε γουστάρει τον έλεγχο. Κανείς δεν έχει το «πάνω χέρι» εδώ. Έχουν κι οι δύο χέρια ενωμένα, ακόμα κι όταν σφάζονται.

Πρέπει να είσαι έτοιμος όχι να βρεις τον άλλον στη μέση της διαδρομής, αλλά να τη κάνεις ολόκληρη μόνος σου για να τον βρεις, όσο μεγάλη και δύσκολη κι αν είναι.

Δεν έχει μέτρο η αγάπη, δεν υπολογίζεται. Δεν μπορείς να βάλεις τα συναισθήματά σου σ’ ένα σακί, να τα μετρήσεις στη ζυγαριά μαζί με τα δικά του να δεις αν είναι ίσα. Και να μπορούσες όμως, δεν θα ήθελες να το κάνεις, δε θα σ’ ένοιαζε.

Μην ερωτεύεστε λοιπόν εγωιστές, εκτός από κακομαθημένοι, είναι κι επικίνδυνα λογικοί. Αυτοί μετράνε με το στανιό τι δώσανε, μη δώσουν κάτι παραπάνω και θίξουν τον εγωισμό τους.

Μονάχα τους τρελούς να ερωτεύεστε, αυτοί θα διέσχιζαν χιλιόμετρα για σας, θα σκαρφάλωναν βουνά, μόνο για ένα χαμόγελό σας.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

παλμοι...


τι έχει συμβεί στους άνδρες;

Θα έπαιρνα όρκο ότι 15 χρόνια πριν που ξεκίνησα την συναναστροφή μου με το ισχυρό -λέμε τώρα- φύλο, οι άνδρες ήταν αλλιώς. Σήμερα παρατηρώ τρομακτικές αλλαγές.
 
Η συντριπτική πλειοψηφία, αφορά σε αδύναμα αγόρια που δυσκολεύονται να διαχειριστούν τη δουλειά τους, τις σχέσεις τους, να αναλάβουν απλές υποχρεώσεις, που εύκολα πέφτουν σε κατάθλιψη και έχουν έντονες διαταραχές διάθεσης.

Και καλά, αυτούς που είναι 40+ να τους δικαιολογήσω. Περάσανε και ένα Τσέρνομπιλ και μπορεί εκείνη η ραδιενέργεια στις ντομάτες και στα κοτόπουλα που φάγανε τότε να τους έχει μεταλλάξει.
Οι νεότεροι όμως; Αυτοί που είναι στα 20+; Αυτοί τι δικαιολογία έχουν να είναι ορκισμένοι εργένηδες επειδή πληγώθηκαν από μια γκόμενα στο παρελθόν; Τι ευαισθησία και κακό είναι αυτή;
Κατανοώ απόλυτα να θέλουν να κάνουν τη ζωή τους, να έχουν ελεύθερες σχέσεις, να μη δεσμεύονται επειδή θέλουν να αποκτήσουν εμπειρίες. Με την ευχή μου και εγώ μαζί τους. Όταν όμως μιλούν για τραυματικές εμπειρίες που τους άφησαν ανάπηρους συναισθηματικά, πραγματικά αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με τους άνδρες.

Στο συλλογικό ασυνείδητο οι άνδρες είναι καταγεγραμμένοι ως ισχυρό φύλο, φτιαγμένοι από ανθεκτικό υλικό, με σωματική και ψυχική ρώμη ώστε να στηρίζει γυναίκες και παιδιά.
Γι’αυτό άλλωστε πήγαιναν εκείνοι στον πόλεμο, γιατί άντεχαν τις κακουχίες και τις δυσκολίες. Οι άνδρες δε φοβούνται. Κι αν φοβούνται παλεύουν και νικούν τον φόβο τους. 
Τα παραμύθια είναι γεμάτα πρίγκιπες που περνούν του λιναριού τα πάθη για να σώσουν το κορίτσι. Ο ελληνικός και ξένος κινηματογράφος είναι γεμάτος ήρωες που διεκδικούν την γυναίκα και αντέχουν για πάρτη της τα χίλια μύρια βάσανα.
Μπορεί να πληγώνονται αλλά πάνε παρακάτω και δε φοβούνται. Ενίοτε εγκαταλείπουν τον έρωτα της ζωής τους, αφού τους έχει πρήξει, και πάνε να βρούνε μια άλλη γυναίκα που να αξίζει τον κόπο. Είναι αποφασισμένοι να γιατρευτούν κι όχι να περιφερουν τις πληγές τους και να τις διαφημίζουν.
Φαντάζεστε τον Ρετ Μπάτλερ να κάθεται και να λέει στην επόμενη γυναίκα που ερωτεύεται ότι «Ξέρεις, εμένα η Σκάρλετ με πλήγωσε και δεν εμπιστεύομαι τις γυναίκες»;  Ήμαρτον!

Για κάποιο λόγο, που ίσως μόνο η ψυχιατρική μπορεί να μας εξηγήσει, οι άνδρες έχουν χάσει τον ρόλο και την δύναμή τους. Ο μετροσέξουαλ άνδρας που τόσο θαυμάζουμε φαίνεται ότι δεν έχει τόσο ισχυρά ανδρικά χαρακτηριστικά.
Ξυρίζει το στέρνο και τα πόδια του, φοράει ψαγμένα αρώματα για να ξεχωρίζει, αγχώνεται για τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά του, αγωνιά για το χρόνο που περνά και τις ρυτίδες που κάνει και τελικά πληγώνεται από μια γυναίκα τόσο ώστε να μην αφήνεται να ερωτευτεί ξανά.

Πρόκειται για μια πραγματικότητα που οι γυναίκες καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Μπορείτε να συγκινηθείτε από το δράμα τους και να τους συντρέξετε. Να κάνετε τις μητέρες Τερέζες και να τους αποδείξετε ότι εσείς μπορείτε να τους θεραπεύσετε και να γιατρέψετε τις πληγές που τους άνοιξε εκείνη η σκύλα.
Επίσης μπορείτε να φύγετε και να αφήσετε τη θεραπεία τους σε κάποιον πιο ειδικό, ίσως σε κάποιον ψυχολόγο.  Ακόμη, μπορείτε να μη σχετιστείτε καθόλου με αυτούς τους άνδρες αφού πρόκειται για ψυχοφθόρα διαδικασία.

Ό,τι κι αν επιλέξετε, προτείνω να έχετε στο μυαλό σας το εξής : Ένας άνδρας με αδυναμίες είναι εξαιρετικά γοητευτικός. Ένας αδύναμος άνδρας όμως είναι οι εφτά πληγές του Φαραώ Μαζεμένες.

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

ένα μεγάλο «ευχαριστώ», ένα τεράστιο «συγγνώμη»

Ευχαριστώ γιατί έμαθα από πολύ νωρίς τι θα πει να δίνεσαι ολοκληρωτικά και πώς να είμαι γυναίκα, αδερφή, μάνα και ερωμένη. Ωρίμασα, έμαθα τι θα πει «Σ’ αγαπώ γι’ αυτό που είσαι».

Ευχαριστώ γιατί τώρα ξέρω πώς είναι οι άντρες οι σωστοί, με τα σταράτα λόγια και τις υποσχέσεις που δεν καταπατούνται. Ξέρω να φέρομαι σε μια σχέση και το έμαθα με τέτοιον τρόπο που πλέον κοροϊδεύω τις σχεδόν σχέσεις, τις σχέσεις τις κομπλεξικές, τις σχέσεις τις απαγορευτικές, τις σχέσεις με ταμπέλα και χωρίς ουσία.

Ευχαριστώ γιατί πια δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο από αυτό που αξίζω. Τοποθετώ τον εαυτό μου εκεί που του πρέπει, δεν κάνω εκπτώσεις στο ποια είμαι και τι θέλω και διεκδικώ με πάθος ό,τι μου ανήκει. Γιατί πια μπορώ να πω «συγγνώμη». Λέξη ανύπαρκτη πριν από εκείνον.

Συγγνώμη γι’ αυτόν τον πούστη τον εγωισμό που δεν έριξα όταν έπρεπε, συγγνώμη γιατί είμαι χέστης και φοβήθηκα παράλογα μην εκτεθώ σ’ έναν άνθρωπο που με είχε δει ήδη στη χειρότερη φάση της ζωής μου και πάλι μ’ αγαπούσε. Συγγνώμη που δεν ωρίμασα γρηγορότερα, συγγνώμη που απ’ αυτά που ένιωθα έδειχνα τα μισά, λες και θα τα ΄παιρνα μαζί μου.